Hi I'm Paul, I like to run on as little shoe as possible on as little paved road as possible. I try to manage my must's and wanna's and let them fit into one lifetime.
Die mensen bij Buff weten het toch maar mooi te zeggen; "flat is boring".
Wat voor mij zeker is, is dat het komend jaar alles behalve plat gaat worden. We zitten nu eind december en eigenlijk staat mijn hardloopjaar voor volgend jaar al aardig gevuld. En... verrassing; er is maar weinig plat. Dit betekend ook dat de trainingen minder plat gaan worden. Werken aan een sterke basis wordt het motto van komend jaar... Hieronder het lijstje van mijn vorige post met wat updates hier en daar ;-) December: Met Frunning en Anyones Runshop mee lopen voor Serious Request (find the time!)
DONE! (+jas verdiend)
Januari: Hivernal trail - Bevestigd Februari: Trail by the sea - Bevestigd + PETZL Night Trail en VeluweTwitRun2, Bevestigd Maart: Cretes des Spa - Plannen aangepast, Nisramont team trail (Team Frunning Yay!) April: La Bouillonnante - Bevestigd Mei: Koning van Spanje - Bevestigd Juni: Veluwezoom 50 - Inschrijving nog niet open Juli: Focus, training en rust, geen wedstrijd Augustus: Trail des Fantomes 50 - Bevestigd Er staan dus al heel wat dingen vast, maar mezelf kennende komen er nog wel wat spontane uitspattingen tussendoor. En er is natuurlijk nog plek voor het einde van 2013, en natuurlijk 2014. (Hoor ik daar een vage MadeiraUltraTrail of een verre TDS roepen?) ;-)
Na de Trail des Fantomes afgelopen zomer heb ik eventjes wat rustiger aan gedaan. Ik had een lange tijd daar naartoe gewerkt, in 1 jaar van pakweg 15km opwerken naar 50km gaat je niet in de koude kleren zitten. Ik ben op sommige vlakken een beetje vergeten om ook te leven naast het hardlopen. Ik had gewoon even behoefte aan wat rust en andere dingen.
Natuurlijk ben ik wel gewoon blijven lopen. Iets wat in mij vergroeid zit kan je nooit helemaal stoppen. Natuurlijk gingen mijn hardloopspullen ook mee op vakantie naar Gran Canaria. En daar, in alle rust, niets moet en alles mag, heb ik mijn spirit terug gevonden! In het mooie achterland heb ik sinds tijden niet meer zo genoten van het urenlang rennen door bergen en mooie natuur.
Bij thuiskomst ben ik meteen plannen gaan smeden; wat wil ik gaan doen, en hoe wil ik daar komen. Het leek me in ieder geval slim om weer rustig de trainingen op te gaan voeren. Eigenlijk paste een evenement als Molenhoeks Makkie daar perfect bij. Een mooi evenement, niet te massaal, lekker 10km draven door een mooi stukje heuvelachtig bos.
Dat warme gevoel van binnen toen ik uit Molenhoek terug naar huis reed vergeet ik niet snel meer. Ik zat voldaan en tevreden na te gloeien en ben lekker binnedoor naar huis gereden, nog even nagenietend en zonder haast. Hardlopen was geen moeten meer, maar was gewoon leuk. Tijd om een stapje hoger te gaan!
En dat stapje kwam snel! Ik had me namelijk al ingeschreven voor de Beartrail. Geen idee wat het zou gaan worden, maar de omgeving was goed, het evenement niet te groot en het was een trail! Wat kon er mis gaan?
Niets! Wat een leuke trail was dat! 37km op mijn gemak genoten van de omgeving, de mensen en het hardlopen zelf. Ik begon mezelf al een beetje een Zen runner te voelen. Niets geen prestatiedrang, gewoon lekker lopen en er vooral veel plezier aan beleven.
De laatste geplande loop van dit jaar stond ook al vast. Samen met Frunning (Marc en Michiel) en Anyones Runshop (Paul en Ans) heb ik de 4Cimes (Les Quatre Cimes) gelopen. Een mooie 33 km over voornamelijk (half) verharde wegen met daarin 17 heuvels waar je op en af ging. En dat met als startnummer mijn geboortejaar! Alhoewel de voorbereiding en algehele fitheid wat achter bleef ging het prima. Ik ga niet liegen, ik kreeg hem niet kado! Mijn spieren kermen nu nog steeds een beetje na... maar pijn vergaat, de herinnering niet. Als chronische slowpoke ben ik erg tevreden met mijn eindtijd en heb ik weer een mooi debuut en dus PR op mijn naam staan. :)
Ook heb ik hier weer wat bijgeleerd;
- lopen over de weg is toch minder mijn ding
- alhoewel ik alleen lopen echt genieten vind is het ook enorm tof wanneer je samen met goede vrienden aan een wedstrijd deel neemt
En dan? Dan ga je plannen maken voor de komende tijd. Hoe houd ik het leuk en hoe zorg ik dat ik op mooie plekken terrecht kom? Hoe zorg ik dat ik ook nog ruimte houd om te leven? Nou gewoon! Dat leek me duidelijk. Niet meer continu een loopschema nahobbelen. Ik weet nu wel wat ik nodig heb om ergens te komen. Dus gewoon regematig, 4 a 5 keer per week lopen zoals het uit komt. In het weekend een uitdagende prikkel of flinke duurloop. Goed en bewust blijven eten en vooral niet vergeten voldoende te rusten.
En daarnaast ongeveer elke maand een wedstrijd! Want wedstrijden helpen; je wordt er sterker van, je komt nog eens ergens en het houd mij gemotiveerd.
Hop! Agenda en internet er bij, en langzaam aan komt mijn planning voor komend jaar er uit:
December: Met Frunning en Anyones Runshop mee lopen voor Serious Request (find the time!) Januari: Hivernal trail (als die organisatie nou eens bereikbaar was...) Februari: Trail by the sea (natuurlijk al ingeschreven!) Maart: Cretes des Spa (weekendje weg schat? ;-) ) April: La Bouillonnante (Je komt nog eens ergens...) Mei: Koning van Spanje (Omdat het zo lekker is) Juni: Veluwezoom (omdat die eerste offficiele 50km er toch van moet gaan komen) Juli: Focus en rust, geen wedstrijd Augustus: Trail des Fantomes (Revenge!!! moehahahaa)
Na de Trail des Fantomes is mijn weekgemiddelde even op een lager pitje komen staan. Even tijd voor herstel en andere belangrijke dingen in het leven. Dit betekent echter niet dat ik niets meer doe. Er wordt nog gewoon gelopen, de conditie wordt op peil gehouden en natuurlijk staan er wat leuke loopjes op de planning.
2 september liep ik de Tilburg Ten Miles samen met Paul en Ans van Anyones running, Nick (neefje van Paul) en de mannen van Frunning; Marc en Michiel. Ik heb die dag lekker rustig gelopen zonder doel, heb de 10 EM in 1:24 gelopen en had nog voldoende over. Het was lekker weer en het was gezellig. Prima!
Wie mijn lijstje met doelen hiernaast leest kan zien dat ik dit jaar een aantal wedstrijden gepland had/heb. Ook staan daar drie mooie kreten bij:
Run at least 25km a week (preferably more). <-- Nou, ik moet wel een heel slechte week hebben om dit niet te halen... ;)
Run at least 3 times a week, swim once every week. <-- Dat hardlopen lukt vanzelf als het eenmaal in je ritme/levensstijl zit. Zwemmen doe ik niet wekelijks alhoewel ik gemiddeld ver boven de 1x per week uit kom.
Try to run more with friends! <-- Try... try?... gewoon doen! En daarvoor was 15 september, VFF funrun dag, weer een uitgelezen kans!
15 september had ik de luxe om onderweg naar de VFF funrun achterin het Frunning busje de hele achterbak en achterbank voor mezelf te hebben. Taxivervoer in een pausmobiel, wat wil je nog meer!
De VFF funrun was een gelegenheidsloopje ontstaan via twitter en ik denk ook facebook (ik heb en wil geen facebook, dus daar heb ik niets van mee gekregen) waarbij Paula een mooie route uitgestippeld had exclusief voor VFF en barefoot lopers.
We waren zelfs iets te vroeg op de plaats van bestemming. Omdat stil zitten niet in ons woordenboek staat, er een skatepark aan de overkant van de straat was en er nog een echt oldscool K2 stepje achterin de bus lag, hebben we voor het lopen nog een nieuwe sport uitgeprobeerd; "barefoot steppen". De fantasie sloeg weer door, inclusief barefoot bandjes voor extra feedback etc. etc...
Na het verplichte rondje handjes schudden hebben we een mooi stukje van ca 10km door het bos en duingebied van Kennemerland (Kennemer Duinen) gelopen. Wat een mooie achtertuin heeft die Paula, veel klimmetjes, zand en paadjes! Jaloersmakend gewoon!
Na het rennen en een flesje water (thx Paula) konden we weer huiswaards, een mooie ervaring en een leuk stukje lopen met vrienden rijker! Doel "running with friends" voor deze periode weer geslaagd! Wie zal ik bij de volgende evenementen weer tegen komen?
Voor meer foto's en nog een verhaal over deze dag kan je kijken op de site van van Frunning (de foto's in mijn blogje komen ook hiervandaan). Tevens komt er als het goed is binnenkort een blogje van Paula met nog meer foto's.
Zaterdag ben ik vertrokken richting La Roche waar we met 12 hardlopers
in een huisje verbleven dit weekend. 12 mensen van verschillend pluimage en met
verschillende doelen en verwachtingen. Dit zou mijn eerste worden. Mijn eerste
trailrun in de Ardennen, mijn eerste grote (>35km) afstand in een echte
wedstrijd, mijn eerste wedstrijd waar ik al maanden naartoe gewerkt had. En
man, wat was ik zenuwachtig!
Ik moest
uitkijken dat ik niet opgevreten zou worden door mijn eigen onrustige
gestuiter, dat ik zou blijven eten en drinken en dat ik zou proberen mijn gemak
te houden. Gelukkig had ik wat afwisseling zaterdagmiddag toen we de
startnummers op gingen halen bij het hotel waar we zondag zouden starten. Ik
was zaterdagavond al moe, en het moest nog beginnen, dat beloofde wat. Eerst
maar eens wat slapen.
Na een enorm hete zaterdag en een korte nacht met weinig
slaap stond ik zondagmorgen met erg veel zin aan de start voor de 50km. Het
beloofd vandaag ook enorm warm te worden dus ik was blij dat we redelijk vroeg
konden starten.
We stonden gezellig wat te kletsen en ineens begon iedereen
te lopen, zomaar, geen startschot of wat dan ook. Ok, lopen dan maar. Na een
klein stukje weg verdwenen we in het bos voor de eerste klim. En meteen een
grote mensen klim, iedereen in een rijtje al wandelend naar boven. Dit ging een
mooie dag worden. Ik voelde het! Na wat vlakkere stukken met licht klimmen en
dalen was daar een heerlijke afdaling die je prima hardlopend kon nemen en waar
ik lekker kon afkoelen en mijn ritme begon te vinden. Wel kwamen daar de eerste
zweetdruppels al aan de rand van mn pet te hangen; drinken jongen, dit wordt
flink zweten vandaag!
Nog meer leuke klimmetjes en afdalingen zouden volgen. Soms
zo steil dat je van boom tot boom moest werken, soms mocht je jezelf via een
ketting naar boven werken en bij sommige stukken dacht je dat je er was als
daar het volgende klimmetje al weer om de hoek lag. Man wat was dit buffelen,
afzien en echt genieten. Dit was waarvoor ik gekomen was, dit was super! De
Ardennen zijn mooi, de uitzichten geweldig en af en toe was er bovenaan de top
een frisse wind die wat verkoeling bracht.
Ik ging lekker en was helemaal in mijn element. Eten en
drinken ging goed; Ik at elk half uur, kon het ook makkelijk binnen houden en
dronk zeker een liter per uur. Op de post wat bekertjes water, op mijn rug
water met electrolyten. Bij de splitsing 25km of 50km bestond er dan ook geen
twijfel, hup, verder met de 50km. Erg fijn wat het stuk langs de Ourthe, af en
toe lekker de voeten door het water voor verkoeling. De pet nat maken en door!
Verderop mochten we zelfs door de Ourthe, heerlijk!
Ik had geen idee waar ik in het deelnemesveld liep. Voor me
liepen wat mensen, en achter me een gezellige club Belgen die continu aan het kletsen
waren. Ik liep wat uit op de mensen achter me, en voor me doken regelmatig
dezelfde mensen weer op. Ineens mochten we de sluis over en viel me op dat het
al een tijdje rustig was achter me. Waar was dat cluppie Belgen nu?
Toen kwam er nog een technisch stuk waar ik moeite had om tempo
te houden. Maar wat wil je als je “pad” meer uit wortels en stenen bestaat dan
uit beloopbare ondergrond? Maakt niet uit, ik vond het super! Ineens was daar
een vlakker wat ik normaal prima kan hardlopen. Maar het ging niet… Ik kreeg
puddingbenen en moest even rustig aan doen. Het begon ook flink warm te worden.
Ineens werd ik misselijk en begon alles te draaien. Ik kon niet anders dan
wandelen anders zou ik geheid op m’n plaat gaan omdat ik me niet kon
concentreren. What happened? Ik had toch goed gegeten en gedronken. Ik had me
toch regelmatig gekoeld. WTF!?
De twijfel sloeg toe. Heb ik teveel gedaan. Was het te warm,
de trail te heftig? Ik was niet meer in mijn element. Mijn horloge controlerend
concludeerde ik dat ik al wandelend de sluitingstijden van de posten ook kon
halen. Doorwandelen dus en we zien wel. Ik kreeg het moeilijk, de Belgen achter
me waren weg, ik was de laatste… Voor me was iedereen al weg en ik voelde me
klein en nietig. En toen was daar de 25km post met 2 hardlopers die ik al een
tijdje niet gezien had. Ze zeiden dat ze stopte en ik… ik zei… ik ook. En thats
it! Ik was klaar, het was over. Ik had niet het gevoel nog plezier te beleven
aan urenlang alleen doorploeteren en besloot dat het tot hier en niet verder
was, het was leuk geweest. Een busje bracht ons naar de finish waar ik kon gaan
wachten op mijn nog hardlopende vrienden.
Na bijna een heel jaar aan voorbereiding met een streng
voedings en hardloopschema, 2 marathons en veel (heel veel) onverharde km en
hoogtemeters was ik er klaar voor. Mijn hoogtepunt in de voorbereiding was toch
wel toen ik zomaar twee keer het MTB parcours (totaal zo’n 50km) van de Loonse
en Drunense duinen rond kon rennen. Wat voelde ik me die dag sterk!
Het heeft mij altijd geholpen om doelen te stellen die
verder lagen dan mijn huidige nivo. Zo heb ik mn eerste 10k, 15k, HM, een cross,
trail en andere mooie uitdagingen gehaald. Ik ben nog nooit zo dicht bij mn
grenzen gekomen als hier, misschien iets te dicht bij? Of onder deze
omstandigheden te dicht bij? Of was het gewoon mn dag niet? Ik weet het niet
zeker…
Na een dik jaar trainen met veel focus op trailen zou dit
mijn hoogtepunt worden. Helaas was de teleurstelling groot toen de realiteit me
inhaalde. Heb ik te weinig getraind? Heb ik te snel of te makkelijk de handdoek
in de ring gegooid? Was ik mentaal nog niet klaar of sterk genoeg om door te
knokken? Ben ik eigenlijk nog niet klaar voor dit caliber evenementen? Heb ik
gefaald? Pffff, die gedachten spookten een paar dagen door mijn hoofd.
Mijn conclusie; Ook bij ander weer was het een flinke
uitdaging geweest waar ik met veel knokken misschien wel doorheen gekomen was.
Misschien, want achteraf kan je dat nooit zeggen. Ik denk niet dat ik gefaald
heb alhoewel ik misschien toch wat dingen onderschat heb. Dit was gewoon niet
mijn dag of moment voor deze loop, er komt nog genoeg leuks in de toekomst.
Ik heb veel geleerd, weet nu beter wat ik kan verwachten van
mezelf en het soort parcours. Hierdoor ben ik sterker geworden en kan ik
doorgaan om nog sterker en beter uit de bus te komen. Ik ben alleen maar
gretiger geworden om meer van dit soort geweldige dingen te gaan doen. Dat er
veel voor getraind gaat worden staat vast en met het nivo wat ik nu bereikt heb
kan ik flink doortrainen, nog sterker worden! Mijn eerste succesvolle
ultratrail komt nog wel.
“Eigenlijk heb ik gewoon een hele gave 25k trail gelopen.
Alleen de finish lag zo verdomd lastig gelegen.”
Nu eerst genieten van de volgende al geplande
loopevenementen en bijzondere trainingen die gaan komen en vooral veel spelen!
Spelen ja, wat dat is hoe ik er tegen aan kijk, met veel plezier en veel
energie ploeteren en steeds een stukje verder komen!
Ow, en plannen maken natuurlijk. Kreten als “La
Bouillonnante” of “Ohm Trail”, “Veluwezoom” of “Salland trail” spoken alweer
door mijn hoofd. Ook sta ik open voor aanraders van andere lopers die geweldige
ervaringen hebben op andere evenementen. En natuurlijk moet ik een keertje
terug naar La Roche want ik heb nog wat goed te maken op de Trail des Fantomes!
Hieronder nog wat linkjes naar fimpjes en blogjes van
anderen om een beeld te kunnen vormen van deze dag.
Dat was mijn antwoord op de meest gestelde vraag die ik vandaag gehoord heb. Maar als ik eerlijk ben...
Eigenlijk ging het vandaag voor geen meter! Al in de eerste 10km voelde ik dat mijn lichaam iets anders van plan was vandaag. Ik had pudding in de benen, hartslag zat meteen te hoog en ik kon geen ritme vatten. Nou, 'plan b' dan maar; op overleven en karakter er een mooie dag er van maken. Het is tenslotte een evenement wat ik voor mijn plezier loop omdat het in de buurt is, mooi in mijn trainingsschema past en waarbij ik heeeeeleeemaaal geen doel voor ogen heb. Tijd, who cares! Afstand, alles rond de 30 is prima. Zwaarte, alles wat offroad is is prima.
Na 10km ging de route de helikopterbasis Gilze-Rijen af, en daar begon de pret. Verschillende keren was de route verkeerd of helemaal niet aangegeven met als resultaat dat ik regelmatig danwel achteraan of vooraan liep omdat de kopgroep me weer tegemoet gelopen kwam. Na ongeveer 25km was het alweer raak en hebben we weer tweemaal hetzelfde rondje gelopen.
Mijn lijf had er geen zin meer in (puddingbenen, buikpijn, slecht gegeten en gedronken onderweg). Ik liep al heel de week te roepen dat ik geen regen wilde op zondag, maar vandaag had ik er spijt van. Een klein regenbuitje onderweg zou heerlijk geweest zijn. Het was onverwacht erg warm en benauwd, pfff.
Na weer de route kwijt te zijn geraakt (we liepen met een groepje van een man of 6 te zoeken) was mijn motivatie ook nog op!
Ik ben een stuk gaan wandelen met iemand waarvan ik de naam en startnummer niet meer weet, maar, euhm... Hoi! :) M.b.v. richtingsgevoel en een beetje Google maps kwamen we uiteindelijk weer op de juiste weg uit. De verkeersregelaar wees ons nog even ter bevestiging de weg. Na een stukje verder wandelen in de schaduw zijn we samen het laatste eindje weer gaan hardlopen. Even de stijve beentjes weer los en rustig aan doen waarvoor we gekomen waren.
Uiteindelijke tijd, geen idee, de klok bij de start/finish was kapot gegaan. Mijn Garmin zegt iets van 3:40 maar wat doet het er toe. Uiteindelijke afstand, bij mij 31.59km maar voor de eerste over de finish 42km en de laatste heeft er maar 29 gehad. Vreemde routes en tijden dus!
Ow ja, om nog terug te komen op de veelgestelde vraag van vandaag; op de Five Fingers lopen ging goed, mijn voetjes hebben weer lekker kunnen spelen vandaag en voelen nu nog steeds heerlijk!
Het beloofde een mooi dagje worden in Gulpen. Lekker plassen stampen en baggeren! Zie je dat zuidelijkste puntje Limburg, het natste stukje Nederland?
Bij aankomst kwam ik Carlo en Christel tegen en hebben we in de regenachtige kou staan kletsen totdat we mochten starten. Ik heb ook nog een boel anderen kort gesproken waaronder Inge. Vlak voor de start kwam ik Gert tegen en heb ik daar nog even mee staan babbelen.
Christel heeft het altijd over het verprutsen van racefoto's, ik kan het blijkbaar ook op pre-race foto's gezien de schaapachtige blikken op de foto's gemaakt door Chris:
Na een prachtig begin bergop was ik lekker warm gelopen en kon het avontuur beginnen!
Ik kan een heel verhaal houden over modder, glad, vies etc. maar foto's zeggen meer vind ik, dus;
Ik heb het hele eind lekker gelopen op m'n Spyridon's, geen last meer gehad van "de teen". Vaak had ik toch nog te weinig grip, maar wat wil je met die modder? Onderweg kreeg ik veel leuke opmerkingen zoals: "Lijkt wel alsof je over de stenen danst met die schoentjes". Ik blijf het leuk vinden om dit te horen!
Na een km of 26 liep ik Chris weer tegen het lijf en hebben we een babbeltje gemaakt over trail running, eensgezinde gekken en mijn plannen deze zomer (toewerken naar de Trail des Fantomes).
Het laatste stukje kwam ik Inge weer tegen waarmee ik de laatste klim en afdaling heb samen gelopen.
Na de laatste afdaling werd ik "Koning van Spanje traditiegetrouw" binnen ge-doedelzakt.
De statestieken:
Samengevat:
Een topdag waarbij ik kennis heb mogen maken met het prachtige Limburgse landschap, voor m'n gevoel 50 draaihekjes en alle varianten van Limburgs modder, slijk, klei en koeienvlaai. Na een dagje glibberen en glijden kwam ik amper vermoeid en lekker vies over de finish.
En blijft er nog een leuk klusje over voor thuis...
DONE! (+jas verdiend) 
