Suffering in beautiful places

Na het lopen van de Veluwezoomtrail en de Trail des Fantomes afgelopen zomer, heb ik even rustig aan gedaan. Op het "ik ben ff een half uurtje rennen" omdat ik er zin in had na, heb ik niet zoveel gelopen. De Tilburg Ten Miles ben ik zonder voorbereiding in gegaan en ondanks dat ik niet echt lekker heb gelopen was ik vooral blij dat ik de tussenstand op kon nemen; met de conditie zit het wel goed en er is niks stuk.

Eigenlijk was er voor de grotere wedstrijden dit jaar 1 terugkomend thema te ontdekken; hardlopen is een manier van leven geworden. Het zit zo in mijn dagelijks ritme verweven dat ik niet meer weken toeleef naar een wedstrijd, maar het gewoon ga doen. Eenmaal onderweg begint het genieten pas. Met volle teugen! Aan de ene kant prima, maar ik mis dat "toeleven naar iets groots gevoel" soms wel. Zo ook de Sint Pietersberg trail van gisteren. Ik had netjes mijn opbouwende trainingen gedaan en ging er gewoon naartoe. Ik kende de wedstrijd nog niet dus ik wist niet wat ik kon verwachten. Ik had er niet super veel zin in en voelde me zelfs een beetje meh... De voorbereidingen van de afgelopen dagen (lees: niks) zullen ook wel meegeholpen hebben.

Eenmaal aangekomen was ik blij verrast. Die ochtend had op dezelfde locatie een traithlon plaastgevonden. Het was dus een gezellige chaos van binnenkomende finsihers, mensen die de fietsen alweer aan het opladen waren en vers aangekomen trailers. Lekker kleinschalig, een echte sporters sfeer, en zonder teveel commerciele poespas. Lekker weer dat authentieke gevoel van; "de kleedkamer is achter je kofferbak". Super!

De start was iets later dan gepland zodat iedereen zijn startnummer op kon halen. Al de hele ochtend had ik een raar gevoel in mijn buik, en de hele trail heb ik last gehad van darmen die er geen zin in hadden. Borreltjes, kramp en regelmatig ruften (sorry!), het was dolle pret. Misschien wel daardoor kwam ik pas na een km of 20 in mn ritme. Ik houd het er maar op dat ik tegenwoordig teveel gewend ben grote afstanden te lopen. :)

Vlak voor de start regende het nog. De rest van de wedstrijd was op te delen in 3 stukken; een droog eindje warmlopen, verfrissende regen en weer droog tot aan de finish. Het insekten-rijk was niet zo blij met mij denk ik. Op ongeveer 15km werd ik door een bij in mijn arm gestoken. Ik heb dus al lopend een angel kunnen verwijderen en heb mezelf een grote zuigzoen op mijn arm gegeven. De rest van de wedstrijd had ik hierdoor wel een lam tintelend gevoel in mijn arm. Niet fijn! 100mtr voor de finish vloog er nog een vliegje in mijn oog, en in je ogen wrijven terwijl je kop vol met zweet staat is niet aan te raden! Hierdoor ben ik half blind en vooral op het geluid de finish over gehobbeld.

En toch heb ik weer genoten. Elke keer als ik aan het lopen ben voel ik weer hoeveel geluk ik heb dat ik dit mag doen. Ik geniet van het buiten zijn, de omgeving, de inspanning, het omgaan met wat er op je pad komt, het alsmaar doorgaan. Dat ik het mee mag maken, dat ik het kan, dat ik leef! Men zegt wel eens dat je bij tegenslag onderweg naar je "happy place" moet gaan. Dat is dan moeilijk voor mij want daar ben ik al! Ik moest denken aan iets wat ik een tijdje terug gelezen had, waar een trailrunner het had over "Suffering in Beautiful places", ik begrijp precies wat hij bedoeld. Ik kan even niet meer vinden waar ik het gelezen heb, maar deze link dekt de lading ook: Joy of Suffering

Ook de Sint Pietersberg trail is het gelukt. Raymond Beeren van Bearsports heeft het weer gedaan. Mooie vergezichten, verassend veel heuvels onder de rook van Maastricht, mooie tracks en een uniek stukje blubber en keien trappen in de ENCI groeve. Alles zat er in. Nergens was het super zwaar maar er zat genoeg in om uitdagend te zijn.  Ik gok maar even dat dat lange stuk asfalt van km26 tot km30 ook voor de organisatie een onoverkomelijk kwaad was. Complimenten aan de organisatie, de vrijwilligers, de mensen die bij de posten met moeite alle hardlopers van een drankje en een hapje voorzien hebben, de verkeersregelaars en de omroeper die de hele dag aan elkaar gepraat heeft. Top!

De komende weken ga ik twee kernzaken van mijn training uitvoeren; duurlopen en rust. En tussendoor alvast dromen van wat ik volgend jaar als uitdaging op ga pakken. De komende tijd ga ik in ieder geval toewerken naar 1 (of 2?) ultra's voor het einde van dit jaar en daarnaast ga ik mezelf wat rust gunnen tussen het harde werken door. Met een mooie vakantie naar de zon als kersje op de appelmoes!

En wat krijg je dan na zo'n dagje afzien; zon op de terugweg...

Rondje Tilburg 2013

Ach, eigenlijk heb ik niks met lopen over de weg. Maar voor Rondje Tilburg maak ik graag een uitzondering. Als barefoot(style) loper is dit een dagje waarop je niet op valt en je met een groep eensgezinden mag genieten van een dagje ongedempt hardloopplezier. Natuurlijk stonden Paul en Ans van Anyones Running er ook, samen met het team en de opvallende opblaas-dinges van Vibram Five fingers. Ook Frunning had er weer een standje waar je gezellig kon praten over barefootstyle lopen, clinics, schoeisel en videoanalyses. Alleen al voor de gezelligheid zou ik daar een dag gaan helpen en kletsen met vrienden, eensgezinden en geinteresserden.  En als je dan in 2013 in 013, 13km mag lopen over een parcours waar ik anders nooit en te never niet zou lopen, dan loop ik voor de fun een rondje mee!

Samen met Marc en Michiel van Frunning heb ik het hele stuk gelopen. Eigenlijk was dit wel een goede keuze. Ik ben gewend om lang en rustig te lopen en vooral in "the zone" te blijven hangen. Marc en Michiel zijn snelle lopers (voor mij in ieder geval wel), en houden er absoluut niet van een stabiel tempo te lopen. En dus mocht ik ook aan het werk, versnellinkje hier, rare inhaalactie daar... de laatste kilometer was ook een leuk spelletje, telkens als ik weer bij was versnelde de heren weer en kon ik weer een tandje bijschakelen, haha. Eigenlijk kon ik het prima aan, en herstelde ik na de finish snel, maar om zo buiten je comfort-zone te lopen is weer eens een leuke ervaring. De uurtjes na het lopen lekker in de zon gingen ook weer veen te snel voorbij. Volgende keer weer? Wie weet...

La Bouillonnante 2013

Ik zit vandaag nog wat na te genieten van een mooi weekendje Bouillon. En dat weekendje kwam heel gelegen! De laatste weken is het op het werk super druk en chaotisch (en mentaal belastend). Het voorjaar is daarnaast voor ons altijd al een drukke periode waarbij we elk weekend eigenlijk wel wat hebben. Gelukkig krijg ik er af en toe ook nog een hardloopevenement tussen gepropt. En zo kwam het dat ik op vrijdagmiddag alleen richting Bouillon vertrok voor een lekker weekendje weg. Even bijkomen, peilen hoe het staat met mijn voorgenomen trainingsopbouw, trainen in een mooie omgeving, maar vooral even bijkomen. Ik merk dat ik die individuele uitstapjes af en toe nodig heb om de balans te behouden. Even weg van alles, geen afleiding en even alleen met m'n gedachten.

Vrijdagavond mijn intrek genomen in mijn hotelkamertje op de zolder van Hotel La Porte De France. Online een mooie deal gevonden, een prima kamertje voor mezelf, bed, bad(je) en toilet, meer had ik niet nodig. Het regende een beetje buiten, en ik kon zien dat er de afgelopen tijd nog veel meer gevallen was. Ik heb mijn spullen neer gedropt en een raampje open gezet. Het was namelijk nogal warm en muf/rokerig op de kamer. Nou, als de boel dan toch even door moet waaien kan ik net zo goed zelf ook even uitwaaien. Dus, aan de wandel in het mooie dorpje Bouillon. Een oud (middeleeuws?) dorpje met wat "ouwe gebouwen" en mooie uitzichtjes. Van het parcours nog niets te zien maar een foto op de website beloofde veel goeds:

Die avond alvast mijn startnummer opgehaald en de lokatie bekeken. Niets bijzonders dus weer snel terug naar mijn kamer om wat te relaxen en op tijd te gaan slapen. Dromen over spelen en ploeteren in de modder.

Zaterdag heerlijk wakker geworden en na wat gerommeld te hebben eerst maar eens gaan ontbijten. Na een klein ontbijt en wat vers vruchtensap ben ik weer naar mijn kamer gegaan om eens te gaan beslissen wat ik aan wilde gaan doen voor de wedstrijd. De keuze is uiteindelijk gevallen op een short, shirt plus sleeves en omdat ik niet wist hoe de modder onderweg zou zijn, mijn vertrouwde Baregrip 200's aan de voeten. Tijdens het aankleden nog wat fruit gegeten en toe was ik er wel klaar voor. Ik ben vlug naar boven gelopen om de 54km lopers nog net te kunnen zien vertrekken uit het kasteel. Wat een mooi gezicht, volgende keer wil ik hier ook tussen lopen. Maar nu nog even niet. Past niet in het plan wat ik voor dit jaar heb. Dus nog even wachten op de start voor de 24km die ik als training en fysieke peiling ga lopen. Gewoon overal doorlopen en mezelf niet tot het uiterste pushen... Maar goed, het kasteel; Na de start van de 54, 19 en 5km groepen mochten wij als 24km loper dan eindelijk naar binnen. Op naar het centrale plein in het kasteel!

Na de start heb ik onderweg vooal genoten. Genoten van het uitzicht, het mooie parcours en vooral ook van het feit dat alles zo moeiteloos leek te gaan. Natuurlijk heb ik ook wel moeten zweten en heb ik een keer zwaar adem gehaald maar eigenlijk was niks echt te zwaar of heb ik lang moeten herstellen van een moeilijk stuk. Wat vooral op viel waren de files voor sommige stukken van het parcours. Natuurlijk is het bij een klim of moeilijke afdaling wat drukker, maar om nou minuten lang stil te moeten staan voor je aan een klim kan beginnen? Zijn er gewoon te veel deelnemers voor het parcours of had ik wat "voorzichtige types" voor me? Wie zal het weten. Je moet hier in ieder geval niet voor een snelle tijd willen gaan als je ergens midden in het veld gestart bent. Noteert U het even mee voor later?

Na 24 heerlijke kilometers in een super mooie omgeving en een mooie klim tegen "the wall" op hoorde ik de drums van Bouillon alweer. Nou ja, bijna. De trommelaars van de start waren even de berg op gelopen en dus was het kasteel nog ietsje verder. Ik spreek geen woord Frans (iets wat dit weekend voor grappige en verwarrende tafereeltjes gezorgd heeft), maar bovenop een berg riep een vrijwilliger iets wat ik wel begreep;  "Zero -iets- trois -iets- kilometre", wat ik gelukkig goed verstaan had als; "nog 0,3 kilometer". Dus ik ben, na een reactie die als "mwoah, ok" geklonken zal hebben, in een drafje de laatste meters gaan lopen.  Die konden alleen maar bergaf zijn, dus vol gas die laatste berg af, het bruggetje over, nog een klein trappetje, en daar was de finish:

De rest van de middag heb ik nog rondgehangen bij de finish, met Nederlandse deelnemers gesproken die ik kende van eerdere loopjes en de eerste finishers van de 54km binnen zien komen. Omdat ik het koud begon te krijgen en honger had ben ik daarna naar het hotel gegaan om mezelf om te gaan kleden. Na een heerlijk middagje chillen wilde ik weer naar buiten. Ik ben de de bossen rondom Bouillon verder gaan verkennen en ben bovenop de laatste piek van het parcours even gaan zitten. Er stond een grote uitkijktoren van waar ik een schitterend uitzicht had. Ik weet niet of het de vermoeidheid was, of gewoon het gevoel van 'zijn' maar ik beleefde even een spiritueel momentje van geluk.

En toen stond ik voor een keuze. Ik had een mooi stuk berg gevonden met uitdagende paadjes. Verder had ik mijn stokken meegebracht maar ze zaterdag niet meegenomen. Het was maar 24km en ik had die dingen nog maar amper gebruikt. Het heeft niet veel moeite gekost om te kiezen; vroeg naar bed en zondagmorgen het ontbijt van het hotel overslaan. Ik heb de wekker lekker vroeg gezet, heb op mijn kamer wat gegeten en gedronken en ben zondagmorgen nog lekker een uurtje of 3 gaan hardlopen en trainen in de omgeving. Meteen een goed excuus om met de stokken te trainen. Iets wat goed bevallen is, de volgende trail weet ik wat ik aan ze heb en hoe ik ze in mijn voordeel kan gebruiken. Na mijn vroege training heb ik nog lekker kunnen genieten van mijn hotelkamer met bad(je) en douche. Na snel inpakken kon ik voor 11:00 uitchecken en retour naar Nederland.

Tsja, de echte nabeschouwing had ik zaterdag al via twitter gegeven, en daarmee zou ik dan ook af willen sluiten;

Team Trail Nisramont 2013

Ik had nog iets tegoed voor jullie, maar het kwam er maar niet van. Vandaar een beetje laat (blogje 20 april van een wedstrijd die op 16 maart gelopen is), maar hier in ieder geval een foto/flimpjes dump met wat begeleidende tekst ;)

16 Maart zijn Marc en ik afgereist naar Nisramont om daar een team trail te lopen. Simpel, je start samen, loopt samen en gaat samen de finish over. Ons doel, lekker lopen, niet te moeilijk doen en een leuke dag er van maken. Omdat het wat verder weg was hebben we er zelfs een mooi weekendje van kunnen maken! Omdat plaatjes meer zeggen dan 1000 woorden begin ik maar met een filmpje:

Marc had wat last van een schorre stem maar een professioneel cameraman als hij is verzorgt hij toch het commentaar van dit filmverslag (Ik heb wat kleine fragmenten samen geplakt in 1 filmpje):

Natuurlijk zijn er ook foto's:

Teamshirt:

Team:

Aktiefoto:

Aktiefoto:

Aktiefoto:

Aktiefoto:

Daar kom ik:

Daar ga ik:

En Marc natuurlijk ook :)

Local goofball...

Schiet op man, ze komen er aan!

Afdalen natuurlijk op volle snelheid:

En tenslotte nog een filmpje gemaakt door de organisatie:

TBTS 2013

Trail By The Sea 2013

Nadat iedereen er al over geschreven heeft en ik al een dikke week een concept blogje klaar had staan hierbij dan toch mijn verslag van de TBTS 2013.

Vorig jaar (klik hier voor het verslag van 2012) stond ik lekker overmoedig en met weinig trailervarings-kilometers aan de start van wat ik gewoon het volgende stapje in mijn trainingsopbouw zag. Dat het een beetje tegen viel in 2012 is nu wel bekend en gelukkig ook voorbij. Dit jaar had ik wat goed te maken. Gelukkig zag de organisatie dat ook in want het parcours wat dit jaar zwaarder en langer gemaakt. Een voordeel voor mij; dat lange saaie fietspad zat er niet meer in. :-)

In de week voor de TBTS kreeg ik bericht van Paul van AnyonesRunning. Mijn nieuwe Inov-8 Trailroc 150's waren binnen! Yay! Die week heb ik er nog een proefrondje op gelopen en eigenlijk wist ik het toen zeker... dit zijn de ideale schoentjes om hun traildoop te geven tijdens de TBTS. Lichtgewicht, super veel feedback, veel grip, zanddicht en een flitsend uiterlijk. What could go wrong?

Leuk bijkomend voordeel was dat Marc dit jaar mee liep. Voor hem was dit de verste trailafstand in zijn wedstrijdverleden, en ik zou hem er wel mee doorheen slepen, haha. Nee grapje, Marc is een sterke en ervaren loper die goed voor zichzelf kan zorgen, maar gezelschap is natuurlijk altijd welkom. En eerlijk tussen ons gezegd en gezwegen, volgens mij heb ik als langste succesvolle wedstrijdafstand ook nog maar 37+nogwat km gelopen bij de Beartrail vorig jaar. Maar goed, samen op pad dus. Ook om aan elkaar te wennen voor de Nisramont Team Trail halverwege maart waar we samen als team Frunning aan de start staan.
Rustig aan, genieten en niet stuk gaan zoals vorig jaar. Met gepast respect voor de elementen en het parcours van elke km genieten!

Nou, naast respect voor alles wat de organisatie naar ons toe zou werpen hadden we ook het weer mee. Ik houd wel van wat sneeuw, wind en blub, maar deze combi beloofde dat het wat zwaarder ging worden dan verwacht vandaag.

Het eerste stuk kende ik nog van vorig jaar. Deze keer met een lekker windje in de rug, strand over, duinen door, strand, duin, strand, duin, en het bos in;

 

Onderweg zat de sfeer er goed in. Zoals altijd was Marc veel aan het woord en samen kletsten we de km weg; het ging lekker. In het bos was het super. Dit is toch echt wel meer mijn terrein. Omhoog, omlaag, boompjes, modder, single tracks, fun fun fun! Er hingen zelfs touwen bij sommige klimmetjes. Geen idee waarom want ze waren ook zonder touw prima te doen. zou hier toch een beetje mijn Ardennen ervaring doorsluimeren? Soms liepen we in een treintje mensen lekker over de tracks heen, soms was het wat jammer dat er voor ons gewandeld werd bij klimmetjes die we makkelijk konden rennen. Maar ach, onderweg moet je genieten, balen doe je thuis maar!

Het laatste stuk van het bos naar de finish was wat zwaarder. De energie begon wat weg te vloeien, het lichaam begon de eerste seintjes te sturen dat je al een tijdje aan het draven was en we hadden continu een erg koude wind op kop. Soms alleen een waterkoude wind, soms afgewisseld met sneeuw, fijne ijzel en weggewaaid strandzand. Ik was enorm content met mijn winddichte jasje op dit stukje van het parcours. Soms zag ik er uit als een wapperende vuilniszak, maar koud had ik het niet (...echt).
Als kersje op de taart mochten we bijna een hele kilometer over ondergelopen strand met de ijsklonten er nog in. (het was ondertussen vloed aan het worden) Koude voeten gegarandeerd!

 

Na het laatste stukje strand was daar de finish en de warmte van strandpark de Zeeuwse kust. Nog nooit heb ik zo genoten van een optreden van een heus shanty koor tijdens het omkleden. Ja, je kon wel naar een moeilijk bereikbaar en overvol stukje waar je je mocht omkleden, maar ach, even wat natte kleren wisselen voor droge warme kledij kan je toch net zo goed recht voor het podium doen? =)

Resume:

Een mooie, koude en leuke dag met een trailwaardig parcours. Ik heb deze keer het hele eind wel kunnen rennen en had nog brandstof over aan het eind. Zelfs de trapjes heb ik vlot en ´rennend´ gedaan. Er zit dus progressie in mijn trailwaardige kundigheden :-P

Verder erg gezellig gelopen met Marc. Ik zie onze team trail vol vertrouwen tegemoet!

Speciale vermelding voor:

- de vrijwilligers en organisatie die uren lang vol enthousisme in de kou hebben gestaan om ons te begeleiden, te voorzien van eten en drinken en ons waar nodig de weg te wijzen. Respect mensen! Speciale vermelding voor die knul die mij vlak voor het laatste stukkie duinen een dropje gaf, precies wat ik even nodig had!

- Klaasje, Lou en Nova (ik suck in namen onthouden, maar zo kennen mensen hen op Twitter); Heldinnen uit Numansdorp die ons de hele dag gesupporterd hebben!

Bronvermelding:
Omroep Zeeland
Jos den Hollander
Marc
Klaasje en kids

Woordspelletje

Een vraag via Twitter van INKnBURN triggerde bij mij een leuk spel met woorden:

De vraag en mijn eerste antwoord:

De eerste woordgrapjes (ingeschoten door Carlo):

En mijn eerste reactie:

Maar daar kan je natuurlijk nog op door gaan:
- Between where I live and where I run
- Between home and where I'm alive
- Between where I sleep and where I feel at home
- the difference between where I travel and where I play -
- the difference between what I consider training and what I consider fun
- where I prefer to sleep/eat/stay/run/etc.
- ...

Eigenlijk ben ik dus gewoon een buitenmens, een natuurmens, en geen stad/wegloper. :))

Progressie vanaf het begin van t jaar.

Zo, het trainen en lopen is weer begonnen. Dit jaar zonder vooraf vastgesteld trainingsschema maar gewoon door te kijken wat er op mijn pad komt en wat er zoal te doen is. Natuurlijk zijn daar mijn geplande wedstrijden, de spontane "ow ja, daar kan ik ook wel aan meedoen" acties tussendoor en de weekenden met LDL's en zomaar spontane loopuitstapjes. Daarnaast wordt keurig doordeweeks gelopen en ga ik elke week minimaal 1 keer naar de sportschool. Dat is dus zo'n 5 keer lopen, 1 keer sportschool en 1 rustdag. Wie zegt dat ik het druk heb heeft het echter mis. Door me flexibel op te stellen en te accepteren dat ik soms gewoon even niet ga heb ik me nog nooit zo vrij gevoeld.

Mijn vriendin is ook begonnen met sporten. Zo hebben we beiden een goede stok achter de deur om naar de sportschool te gaan. Ik om naast de looptraining wat aan krachttraining en alternatieve bewegingen te doen. Zij om na lang 5en en 6en eens echt te beginnen aan regelmatig sporten. Ik kan het alleen maar toejuichen en wie weet het er nou niet dat samen sporten erg leuk is?

Goed, van wedstrijden wordt je sterk. Dat was het uitgangspunt. In januari dus de Hivernal trail... NOT! Na een kwartier autorijden was die dag door mijn neus geboord. Autopech, daar sta je dan met je fitte lichaam, je sportspulletjes bij en aan, en een auto die zegt; "bekijk t maar". Daar wordt je sterk van hoor. Vooral mentaal, leren flexibel te zijn, omgaan met tegenslag, maar vooral niet met hardlopen. Later die dag heb ik er maar een temporondje van 2,5 uur van gemaakt door mijn vertrouwde bossen thuis. Je moet toch stoom afblazen he ;-)

In februari stond daar een leuk B2B weekendje op de kalender. Ik geef toe; gezien de afstanden zit het wat vroeg in de trainingsopbouw, maar het moet kunnen toch? Zaterdagavond was daar de Petzl Night Trail;

Edit 06-03-2013, filmpje MST toegevoegd (origineel; MST, Vimeo)

Lekker 20 km door de blub rennen. Ik heb het rustig aan gedaan die avond. Ten eerste omdat ik die dag erna nog wat op het programma had staan, maar ook omdat ik beloofd had samen met Ans te lopen. Niet dat deze slowpoke zo'n raket is, maar als je beloofd om bij iemand te blijven lopen en ze door de wedstrijd heen te slepen dan doe je dat gewoon. Zo! 

Die zondag, na een paar uurtjes slaap, stond ik mijn hardloopspullen weer in te pakken. Nu om 30km met een groep twittervrienden de veluwetwitrun te gaan lopen. Alweer de tweede jaargang, en weer heeft Inge het voor elkaar gekregen om een parchtige tocht te organiseren. Ze had zelfs geweldig mooi weer geregeld. Afijn, kijkt U zelf maar;

 Link naar youtube.

Na dit weekendje van 50km heb ik het deze week iets rustiger aan gedaan. Twee keer sportschool, gezond eten, korte stukjes hardlopen en dit weekend 1 duurloop van 1,5 uur. Volgende week gaan we weer trainen met als kersje op de taart de Trail by the Sea op zondag. Ik heb daar nog wat goed te maken op dat stomme strand! Zand zal nooit mijn ding worden maar ik moet en zal m dit jaar helemaal lopen!