De Ultraks. Ik had hem vorig jaar op internet gezien, en wist het zeker; die moet ik gaan lopen! Een 46 km skyrace in de bergen bij Zermatt met continu uitzicht op schitterende bergen waaronder natuurlijk de Matterhorn.
De aanloop naar de Ultraks is helemaal anders gegaan dan ik vooraf bedacht had. Ik had me vorig jaar al ingeschreven en wist dat dit de race van het jaar ging worden. Een skyrace waarvan niet de afstand maar de elementen de uitdaging zouden gaan vormen. Ik zou snel en sterk moeten worden, veel bergspieren moeten ontwikkelen en zorgen dat ik, gezien de hoogte, een super conditie had!
Dat het allemaal iets anders liep weten jullie natuurlijk al. Ik ben te snel en te hard gaan trainen waardoor ik La Bouillonnante bijna door het putje zag verdwijnen. De rest van de zomer ben ik bezig geweest met fysiotherapie, kracht training en proberen om mijn conditie zo goed mogelijk te trainen zonder dat mijn blessure terug kwam.
Dat ik niet op het topnivo zou komen wat ik voor ogen had wist ik al. Dat ik de race zou lopen als het ook maar enigszins mogelijk was, dat was een feit!
Woensdagochtend ben ik vertrokken met de trein. Een 11 uur durende treinrit waarvan het uitzicht steeds een beetje beter werd. Het laatste stuk was echt prachtig! Door de Zwitserse Alpen met een treintje wat door de bergen kruipt en het ene na het andere schitterende uitzicht tevoorschijn tovert.
Eenmaal aangekomen in het hotel was ik er eigenlijk wel klaar mee. Een dag reizen is best vermoeiend. Ik ben even het dorpje in gegaan voor wat boodschappen en wat eten. Daarna ben ik meteen gaan slapen. Ik had nog twee dagen tot de wedstrijd dus genieten van de omgeving kan de volgende dag wel.
Donderdag en vrijdag stonden in het teken van parcoursverkenning. Aangezien mijn lichaam goed voelde wilde ik het niet te zwaar maken. Ik had hem nog nodig komende zaterdag! Wel wilde ik korte stukken hardlopen en wennen aan de hoogte, Een snelle studie van de mogelijkheden leerde mij dat ik met de trein naar Gornergrat kon. Dit was ook het hoogste punt van de wedstrijd (ca 3100 meter), en het eindpunt van de langste klim van de Ultraks. Vandaaruit kon ik bergafwaards richting Riffelalp, een kort stukje klimmen en door naar Furi. Dit stuk was ook meteen de grootste afstand bergafwaards voor zaterdag en dus nutiig om te weten waar je snelheid kon maken of waar je op moest passen. Vanuit Furi kon ik met een uurtje terug zijn in Zermatt, top!.
Gornergrat ligt echt hoog, en naast een grote gletscher. Het uitzicht is daar echt schitterend. Je kan alle grote 4-duizenders in de omgeving zien en je hebt natuurlijk een schitterend uitzicht op de Matterhorn. Dat uitzicht zou trouwens het thema van deze week worden, genieten in optima forma!
Ik ben een uurtje op de top gebleven. heb het laatste stukje van de klim in het parcours bekeken en ben toen de al aanwezige oranje lintjes berafwaards gaan volgen. Soms hardlopend, vooral snelwandelend en altijd met een grote lach op mijn gezicht. Ik mag hier zaterdag een wedstrijd lopen!
Bij Riffelalp zit een afslag naar links en vandaar kan je een schitterend licht stijgend bergpad volgen totdat een technische afdaling en een rivierbedding je brengt tot de grote hangbrug richting Furi. Die brug had ik al gezien op foto's, en in het echt is hij nog mooier. Ik houd wel van dit soort hoge ophang dingen. Wel snap ik waarom je hier niet mag hardlopen. Dat ding wiebelt alle kanten op! Gelukkig staat er na de brug een bordje dat je weer mag gaan rennen; wel zo aardig.
Aangekomen in Furi had ik een schitterende toch er op zitten. Ik had nog een paar uur willen lopen maar ik wilde mijn benen sparen. ik ben dus van het parcours af gegaan en ben terug gelopen naar Zermatt. Een lekker diner en een ligbad maakte de dag compleet. Dit is het betere leven!
Vrijdag begon een beetje vreemd. Ik was enorm moe, eten ging op halve snelheid en ik was een beetje aan het dagdromen. Vreemd, hopelijk gaat dit morgen wat beter. Ik ben na het ontbijt een uurtje gaan liggen, en toen ging het wel weer. Ik wilde natuurlijk ook vandaag nog een stuk parcours gaan bekijken. Met skiliften was er niet echt een mooi stuk te bereiken zonder dat ik voor mijn gevoel teveel zou gaan doen een dag voor de wedstrijd. Ik heb dus mijn tas gepakt, stokken achterin gedaan en heb op mijn gemak de eerste klim van het parcours gelopen. Van Zermatt naar Sunnegga. Een mooie steile klim door het bos waarbij je ongeveer halverwege een vlak open stuk krijgt met een schitterend uitzicht. Deze klim doet me een beetje denken aan een singletrack versie van de eerste klim in de TdF, maar dan langer.
Vanuit Sunnegga ben ik via een alternatieve route weer afgedaald naar het dorp. Ik heb mijn mascotte voorgesteld aan de Matterhorn en ben daarna een heel klein smal bospadje bergafwaards gaan volgen. Gewoon omdat mij dat wel interessant leek. Gelukkig maar... Dit pad bracht me op enkele meters afstand tot een mooie grote waterval. Ook vandaag was het weer genieten!
Later die dag heb ik de laatste km van het parcours nog gelopen, heb ik nog wat last minute boodschappen gedaan, goed gegeten, startnummer gehaald en ben ik weer vroeg naar het hotel terug gegaan. Lekker uitrusten voor de grote dag die komen gaat...
Zaterdag was ik al vroeg opgestaan. Ik had een berg fruit klaar liggen. Die heb ik in stukken gesneden en tijdens het omkleden opgegeten. De start was om 7:30 en stond klokslag 7:00 buiten het hotel. Klaar om te gaan. Dit gaat een mooie dag worden! Ik wist dat ik vandaag niet veel zou hardlopen. Daarvoor was het parcours te veel omhoog en omlaag. De vlakke stukken zou ik rennen waar ik kon, bergafwaards zou ik zo snel mogelijk "vliegen" en bergopwaards zou ik mijn geheime kracht gebruiken; Ik ben namelijk een hele sterke hiker. Op deze manier zou ik, voor mijn doen, het snelst over het parcours kunnen gaan zonder stuk te gaan.
Bij de start was het lekker druk en relaxed. Iedereen was een beetje aan het frummelen totdat de omroeper en de muziek de spanning wat opvoerde. 3 minuten voor de start zag ik Emelie Forsberg (ze is een stuk groter dan ik verwacht had) en Stevie Kremer het startvak in stuiteren. Er zullen vast meer grote namen gestaan hebben, sorry maar deze dames vielen mij het meeste op. Wat een power stralen deze dames uit!
De eerste klim kende ik al van gisteren. Ik kende elk bochtje en wist dus wat er komen ging. Rustig aan, maar met kracht, klom ik naar Sunnegga. Met een uurtje waren we daar en ik voelde me top! Al 6 kilometer in de broekzak. Ik pakte wat te eten en drinken en ging snel weer verder.
Na een snelle korte afdaling tussen wat huisjes door stond ik aan de bodem van de grootste klim van de dag. De Gornergrat op. Bijna 1200 meter aan onbekend hoogteverschil te overbruggen. Sommige stukken waren goed te doen, sommige stukken waren behoorlijk steil. Het laatste stuk naar de top was behoorlijk steil en technisch. Onderweg kwam ik drie vrienden uit Praag tegen en een meisje uit Israël. Het leuke hieraan is dat we elkaar de hele wedstrijd nog tegen zijn gekomen wat erg leuk is. Af en toe een grapje of opmerking heen en weer gooien breekt zo lekker de race... of zoiets dus.
Ik begon een lichte hoofdpijn te ontwikkelen. Zou het de hoogte in combinatie met de inspanning zijn? Er lag bovenop Gornergrat nog wat sneeuw, wat het voor mij heel bijzonder maakte. Ik was op eigen kracht helemaal naar hierboven geklommen. Voor mijn gevoel tot aan de sneeuwgrens gekomen. Woohoo!
Ondertussen zat ik zo'n 3:15 in de race en begon ik wat te rekenen. 13 km gelopen. Nog een uur dalen, technisch stukkie, Furi, en een dik uur omhoog naar Schwarzsee. Dan bergafwaards naar Stafel op 32km waar op 7:30 looptijd het tijdslot sloot. Reken... reken... Ja! dat is makkelijk haalbaar. Hop hop, even bijvullen, eten en drinken bij de goed gevulde tafel, stokken aan de tas vastmaken, en doorgaan dus.
De afdaling was weer een bekend stuk en ging sneller en beter dan verwacht. De post bij Riffelalp was een grote. Alle afstanden kwamen hier langs en er stond een groepje mannen op alpenhoorns te toeteren. Wat een opsteker was dit. De hoofdpijn was weer verdwenen. Ik had het naar m'n zin en het ging goed! Ondertussen zat ik prima op schema. Elk uur een liter water, plassen ging goed. Elk uur voldoende gegeten, geen flauw gevoel, top! Even bijvullen dus en weer door. Op naar Furi, joehoe!
Het mooie pad met een paar kleine klimmetjes en een technische afdaling (ik kende dit stuk al van donderdag) bracht mij weer bij de hangbrug. Wanneer een aantal atleten de brug over wandelen gaat zo'n ding heftig heen en weer. Met dronkenmansbenen kwam ik aan de andere kant. Een kort stukje nog maar tot aan Furi. Gelukkig had ik er niet te lang over gedaan, en had ik niet teveel gedronken. Bij Furi waren namelijk "technical difficulties" en was en geen drinken. Balen, maar geen ramp. Er lag een tuinslang waarmee ik mijn sleeves (nu als polsbandjes gedragen) nat kon maken voor wat verkoeling. Na wat happen eten konden de stokken weer los. De volgende klim naar Schwarzsee volgde.
Ik wist dat de post aan het einde van de skilift zou zijn. Wat ik niet wist was dat deze skilift een knik in het midden had waardoor het einde bij elke bocht weer ergens anders leek te liggen. Ondertussen zakte mijn energie een beetje. Ik had nog kracht in de benen. Mentaal alles goed. En toch ging het niet echt vlotjes. Ik kreeg het vermogen in mijn lichaam niet meer goed omgezet in beweging. Ook leek ik wat dieper te ademen dan normaal. Zou het door de ijle lucht komen? Niet zeuren, doorgaan! je kan nog steeds een voet voor een voet zetten dus geen reden om de prutsen.
Na een laatste steile klim kwam ik aan in Schwarzsee. Ik zat nu bijna 6:15 in de race. Ik voelde dat ik moest drinken en heb hier even de tijd genomen om alles goed bij te vullen en wat te eten en drinken. Er was zelfs thee, tenminste dat dacht ik. Bleek hele vieze zoute bouillon te zijn. Bah! Weg ermee en een flinke slok cola om het weg te spoelen. Ik voelde me weer prima en met 6:30 op de teller hoefde ik alleen nog maar te dalen naar Stafel. Dus de stokken weer vast aan de tas. Handig dat je zo herkenbaar stukken hebt waar je klimt, en waar je mag dalen!
Onderweg kwam ik mevrouw Israël weer tegen en samen hebben we om en om aan kop gelopen om ons in een half uur bij de splitsing in Stabel te brengen. Na ongeveer 7:00 uur was ik daar. Tijdslot gehaald, nu alleen nog maar uitlopen. Als het zo goed blijft gaan kan ik met ongeveer 9:00 uur op de teller de finish halen.
Net vertrokken bij Stabel moest ik een boertje laten. Boeren en scheten laten deed ik heel de dag al, dus niks geks, toch? Burp, oeps, burp, ooooooooh shit! Snel de bosjes in en even de maag leeg gegooid. Ok, dat is shit, maar ik voelde me op zich ok. Misschien kwam het door de snelle afdaling, weet ik veel! Omdat ik bang was dat ik m'n energie voor het komende uur uitgeboerd had ben ik na een kwartiertje even stil gaan staan. Ik heb wat gegeten en gedronken en kon weer door... dacht ik. Daar begon de klim die wat mij betreft rechtstreeks uit de hel gekomen was. Een kilometers lang steil zig-zag pad bergop. Je kon de hele tijd aan de andere lopers zien hoe ver je nog moest en het duurde en het duurde maar. Ondertussen was de kracht uit m'n lichaam totaal verdwenen en was ik ook mijn voedsel weer kwijt, Alleen kleine slokjes drinken dan maar, en aan de top weer wat proberen te eten. Voor geen goud zou ik nu nog stoppen. Ik zou de race uitlopen GeeVeeDee!
Die klim duurde heel erg lang en ik was echt kapot bovenaan de top. Ik heb wat gummi beertjes gepakt (happy bears stond er op het zakje, jeuj!) en heb op een paar slokken na mijn drinken op gemaakt. De volgende post zal zo wel komen...
Helaas. Nu volgde een relatief vlak stuk van 4 kilometer waarin ik duidelijk merkte dat ik een suikertekort had. Ik stond niet meer zo sterk op de beentjes, waggelde wat en had moeite met de stukken waarbij je aan de ene kant een steil diep dal had, en aan de andere kant vooral losse stenen die een pad moesten voorstellen. Opletten sukkel! Ik was hardop wat met mezelf aan het babbelen, tegen de schapen en berggeiten aan het roepen. Ik hoopte vooral op een post die maar niet wilde komen. Suiker! Een cola oase, die wilde ik. Vast voedsel kreeg ik niet weg geslikt. Iets zachts en zoets had ik niet meer en ik voelde me niet helemaal toppie. Ook had ik langzaam de eindtijd van 9:00 uur voorbij zien kruipen en dat frustreerde me nogal.
Vlak voor de technische afdaling naar de post in Trift kwam ik een andere loper tegen. Hij liep enorm te mopperen. Hij kreeg zijn gels niet meer weg en wilde iets om op te kauwen. Idee! Een pact werd gesmeed en ik ruilde een powerbar voor een gel. Na een halve gel (niet lekker, wel zoet) en de laatste slokken water leek het weer wat beter te gaan. Ik had weer kracht in de benen en ging vlug richting de post in Trift.
In Trift aangekomen baalde ik dat er alleen water, bouillon en plakkerige brokken sportreep was. Niks zoets. Wat een domper! Ach, niet gaan lopen zeuren, je bent er bijna. Water bijvullen, niet blijven hangen en de laatste 8 km uitlopen. De laatste uren heb ik ervaren hoe sterk je geest kan zijn wanneer je lichaam het eigenlijk niet meer ziet zitten. Doorgaan!
Tijdens de laatste klim naar km 40 heb ik het laatste restje gel wat ik gekregen had opgemaakt en was ik met 10:30 op de teller toe aan de laatste afdaling. Het ging wel weer en ik had mijn drinken binnen gehouden. Ik voelde zowaar weer kracht in mijn benen.
Na een mooie snelle afdaling herkende ik het pad. Ik hoorde de finish en ik wist dat ik er bijna was. Bij het bultje in het dorp stonde twee dames te roepen. Dat bultje moest ik over, rennend! Het voelde zwaar maar dankzij de afleiding was het zo voorbij. Nog ff naar beneden en daar... hobbelde een dame voor me. Ik kreeg het niet over mijn hart om haar voorbij te vliegen en ben rustig achter haar aan over de finish gelopen. 11:02 is mijn tijd geworden. Ik heb het gehaald. Wat een dag. Wat een mooie dag. Wat een ervaring. Nooit meer? Nee! Altijd wel! Nog een keer! Maar nu even niet... Ik was er. Ik pinkte een traantje weg en ben super trots mijn finisher shirt op gaan halen.
Het enige wat ik nu uit kon brengen was... Wow!
