Matterhorn Ultraks Zermatt 2014

Wow! Dit was echt een super ervaring! Ik zal hem nog lang met me meedragen en dat verdient natuurlijk ook een lang verslag. Ga er maar goed voor zitten, dan begin ik met schrijven...

De Ultraks. Ik had hem vorig jaar op internet gezien, en wist het zeker; die moet ik gaan lopen! Een 46 km skyrace in de bergen bij Zermatt met continu uitzicht op schitterende bergen waaronder natuurlijk de Matterhorn.

De aanloop naar de Ultraks is helemaal anders gegaan dan ik vooraf bedacht had. Ik had me vorig jaar al ingeschreven en wist dat dit de race van het jaar ging worden. Een skyrace waarvan niet de afstand maar de elementen de uitdaging zouden gaan vormen. Ik zou snel en sterk moeten worden, veel bergspieren moeten ontwikkelen en zorgen dat ik, gezien de hoogte, een super conditie had!
Dat het allemaal iets anders liep weten jullie natuurlijk al. Ik ben te snel en te hard gaan trainen waardoor ik La Bouillonnante bijna door het putje zag verdwijnen. De rest van de zomer ben ik bezig geweest met fysiotherapie, kracht training en proberen om mijn conditie zo goed mogelijk te trainen zonder dat mijn blessure terug kwam.
Dat ik niet op het topnivo zou komen wat ik voor ogen had wist ik al. Dat ik de race zou lopen als het ook maar enigszins mogelijk was, dat was een feit!

Woensdagochtend ben ik vertrokken met de trein. Een 11 uur durende treinrit waarvan het uitzicht steeds een beetje beter werd. Het laatste stuk was echt prachtig! Door de Zwitserse Alpen met een treintje wat door de bergen kruipt en het ene na het andere schitterende uitzicht tevoorschijn tovert.

Eenmaal aangekomen in het hotel was ik er eigenlijk wel klaar mee. Een dag reizen is best vermoeiend. Ik ben even het dorpje in gegaan voor wat boodschappen en wat eten. Daarna ben ik meteen gaan slapen. Ik had nog twee dagen tot de wedstrijd dus genieten van de omgeving kan de volgende dag wel.

Donderdag en vrijdag stonden in het teken van parcoursverkenning. Aangezien mijn lichaam goed voelde wilde ik het niet te zwaar maken. Ik had hem nog nodig komende zaterdag! Wel wilde ik korte stukken hardlopen en wennen aan de hoogte, Een snelle studie van de mogelijkheden leerde mij dat ik met de trein naar Gornergrat kon. Dit was ook het hoogste punt van de wedstrijd (ca 3100 meter), en het eindpunt van de langste klim van de Ultraks. Vandaaruit kon ik bergafwaards richting Riffelalp, een kort stukje klimmen en door naar Furi. Dit stuk was ook meteen de grootste afstand bergafwaards voor zaterdag en dus nutiig om te weten waar je snelheid kon maken of waar je op moest passen. Vanuit Furi kon ik met een uurtje terug zijn in Zermatt, top!.

Gornergrat ligt echt hoog, en naast een grote gletscher. Het uitzicht is daar echt schitterend. Je kan alle grote 4-duizenders in de omgeving zien en je hebt natuurlijk een schitterend uitzicht op de Matterhorn. Dat uitzicht zou trouwens het thema van deze week worden, genieten in optima forma!

Ik ben een uurtje op de top gebleven. heb het laatste stukje van de klim in het parcours bekeken en ben toen de al aanwezige oranje lintjes berafwaards gaan volgen. Soms hardlopend, vooral snelwandelend en altijd met een grote lach op mijn gezicht. Ik mag hier zaterdag een wedstrijd lopen!

Bij Riffelalp zit een afslag naar links en vandaar kan je een schitterend licht stijgend bergpad volgen totdat een technische afdaling en een rivierbedding je brengt tot de grote hangbrug richting Furi. Die brug had ik al gezien op foto's, en in het echt is hij nog mooier. Ik houd wel van dit soort hoge ophang dingen. Wel snap ik waarom je hier niet mag hardlopen. Dat ding wiebelt alle kanten op! Gelukkig staat er na de brug een bordje dat je weer mag gaan rennen; wel zo aardig.

Aangekomen in Furi had ik een schitterende toch er op zitten. Ik had nog een paar uur willen lopen maar ik wilde mijn benen sparen. ik ben dus van het parcours af gegaan en ben terug gelopen naar Zermatt. Een lekker diner en een ligbad maakte de dag compleet. Dit is het betere leven!

Vrijdag begon een beetje vreemd. Ik was enorm moe, eten ging op halve snelheid en ik was een beetje aan het dagdromen. Vreemd, hopelijk gaat dit morgen wat beter. Ik ben na het ontbijt een uurtje gaan liggen, en toen ging het wel weer. Ik wilde natuurlijk ook vandaag nog een stuk parcours gaan bekijken. Met skiliften was er niet echt een mooi stuk te bereiken zonder dat ik voor mijn gevoel teveel zou gaan doen een dag voor de wedstrijd. Ik heb dus mijn tas gepakt, stokken achterin gedaan en heb op mijn gemak de eerste klim van het parcours gelopen. Van Zermatt naar Sunnegga. Een mooie steile klim door het bos waarbij je ongeveer halverwege een vlak open stuk krijgt met een schitterend uitzicht. Deze klim doet me een beetje denken aan een singletrack versie van de eerste klim in de TdF, maar dan langer.

Vanuit Sunnegga ben ik via een alternatieve route weer afgedaald naar het dorp. Ik heb mijn mascotte voorgesteld aan de Matterhorn en ben daarna een heel klein smal bospadje bergafwaards gaan volgen. Gewoon omdat mij dat wel interessant leek. Gelukkig maar... Dit pad bracht me op enkele meters afstand tot een mooie grote waterval. Ook vandaag was het weer genieten!

Later die dag heb ik de laatste km van het parcours nog gelopen, heb ik nog wat last minute boodschappen gedaan, goed gegeten, startnummer gehaald en ben ik weer vroeg naar het hotel terug gegaan. Lekker uitrusten voor de grote dag die komen gaat...

Zaterdag was ik al vroeg opgestaan. Ik had een berg fruit klaar liggen. Die heb ik in stukken gesneden en tijdens het omkleden opgegeten. De start was om 7:30 en stond klokslag 7:00 buiten het hotel. Klaar om te gaan. Dit gaat een mooie dag worden! Ik wist dat ik vandaag niet veel zou hardlopen. Daarvoor was het parcours te veel omhoog en omlaag. De vlakke stukken zou ik rennen waar ik kon, bergafwaards zou ik zo snel mogelijk "vliegen" en bergopwaards zou ik mijn geheime kracht gebruiken; Ik ben namelijk een hele sterke hiker. Op deze manier zou ik, voor mijn doen, het snelst over het parcours kunnen gaan zonder stuk te gaan.

Bij de start was het lekker druk en relaxed. Iedereen was een beetje aan het frummelen totdat de omroeper en de muziek de spanning wat opvoerde. 3 minuten voor de start zag ik Emelie Forsberg (ze is een stuk groter dan ik verwacht had) en Stevie Kremer het startvak in stuiteren. Er zullen vast meer grote namen gestaan hebben, sorry maar deze dames vielen mij het meeste op. Wat een power stralen deze dames uit!

De eerste klim kende ik al van gisteren. Ik kende elk bochtje en wist dus wat er komen ging. Rustig aan, maar met kracht, klom ik naar Sunnegga. Met een uurtje waren we daar en ik voelde me top! Al 6 kilometer in de broekzak. Ik pakte wat te eten en drinken en ging snel weer verder. 

Na een snelle korte afdaling tussen wat huisjes door stond ik aan de bodem van de grootste klim van de dag. De Gornergrat op. Bijna 1200 meter aan onbekend hoogteverschil te overbruggen. Sommige stukken waren goed te doen, sommige stukken waren behoorlijk steil. Het laatste stuk naar de top was behoorlijk steil en technisch. Onderweg kwam ik drie vrienden uit Praag tegen en een meisje uit Israël. Het leuke hieraan is dat we elkaar de hele wedstrijd nog tegen zijn gekomen wat erg leuk is. Af en toe een grapje of opmerking heen en weer gooien breekt zo lekker de race... of zoiets dus. 

Ik begon een lichte hoofdpijn te ontwikkelen. Zou het de hoogte in combinatie met de inspanning zijn? Er lag bovenop Gornergrat nog wat sneeuw, wat het voor mij heel bijzonder maakte. Ik was op eigen kracht helemaal naar hierboven geklommen. Voor mijn gevoel tot aan de sneeuwgrens gekomen. Woohoo!

Ondertussen zat ik zo'n 3:15 in de race en begon ik wat te rekenen. 13 km gelopen. Nog een uur dalen, technisch stukkie, Furi, en een dik uur omhoog naar Schwarzsee. Dan bergafwaards naar Stafel op 32km waar op 7:30 looptijd het tijdslot sloot. Reken... reken... Ja! dat is makkelijk haalbaar. Hop hop, even bijvullen, eten en drinken bij de goed gevulde tafel, stokken aan de tas vastmaken, en doorgaan dus. 

De afdaling was weer een bekend stuk en ging sneller en beter dan verwacht. De post bij Riffelalp was een grote. Alle afstanden kwamen hier langs en er stond een groepje mannen op alpenhoorns te toeteren. Wat een opsteker was dit. De hoofdpijn was weer verdwenen. Ik had het naar m'n zin en het ging goed! Ondertussen zat ik prima op schema. Elk uur een liter water, plassen ging goed. Elk uur voldoende gegeten, geen flauw gevoel, top! Even bijvullen dus en weer door. Op naar Furi, joehoe!

Het mooie pad met een paar kleine klimmetjes en een technische afdaling (ik kende dit stuk al van donderdag) bracht mij weer bij de hangbrug. Wanneer een aantal atleten de brug over wandelen gaat zo'n ding heftig heen en weer. Met dronkenmansbenen kwam ik aan de andere kant. Een kort stukje nog maar tot aan Furi. Gelukkig had ik er niet te lang over gedaan, en had ik niet teveel gedronken. Bij Furi waren namelijk "technical difficulties" en was en geen drinken. Balen, maar geen ramp. Er lag een tuinslang waarmee ik mijn sleeves (nu als polsbandjes gedragen) nat kon maken voor wat verkoeling. Na wat happen eten konden de stokken weer los. De volgende klim naar Schwarzsee volgde. 

Ik wist dat de post aan het einde van de  skilift zou zijn. Wat ik niet wist was dat deze skilift een knik in het midden had waardoor het einde bij elke bocht weer ergens anders leek te liggen. Ondertussen zakte mijn energie een beetje. Ik had nog kracht in de benen. Mentaal alles goed. En toch ging het niet echt vlotjes. Ik kreeg het vermogen in mijn lichaam niet meer goed omgezet in beweging. Ook leek ik wat dieper te ademen dan normaal. Zou het door de ijle lucht komen? Niet zeuren, doorgaan! je kan nog steeds een voet voor een voet zetten dus geen reden om de prutsen.

Na een laatste steile klim kwam ik aan in Schwarzsee. Ik zat nu bijna 6:15 in de race. Ik voelde dat ik moest drinken en heb hier even de tijd genomen om alles goed bij te vullen en wat te eten en drinken. Er was zelfs thee, tenminste dat dacht ik. Bleek hele vieze zoute bouillon te zijn. Bah! Weg ermee en een flinke slok cola om het weg te spoelen. Ik voelde me weer prima en met 6:30 op de teller hoefde ik alleen nog maar te dalen naar Stafel. Dus de stokken weer vast aan de tas. Handig dat je zo herkenbaar stukken hebt waar je klimt, en waar je mag dalen!

Onderweg kwam ik mevrouw Israël weer tegen en samen hebben we om en om aan kop gelopen om ons in een half uur bij de splitsing in Stabel te brengen. Na ongeveer 7:00 uur was ik daar. Tijdslot gehaald, nu alleen nog maar uitlopen. Als het zo goed blijft gaan kan ik met ongeveer 9:00 uur op de teller de finish halen.

Net vertrokken bij Stabel moest ik een boertje laten. Boeren en scheten laten deed ik heel de dag al, dus niks geks, toch? Burp, oeps, burp, ooooooooh shit! Snel de bosjes in en even de maag leeg gegooid. Ok, dat is shit, maar ik voelde me op zich ok. Misschien kwam het door de snelle afdaling, weet ik veel! Omdat ik bang was dat ik m'n energie voor het komende uur uitgeboerd had ben ik na een kwartiertje even stil gaan staan. Ik heb wat gegeten en gedronken en kon weer door... dacht ik. Daar begon de klim die wat mij betreft rechtstreeks uit de hel gekomen was. Een kilometers lang steil zig-zag pad bergop. Je kon de hele tijd aan de andere lopers zien hoe ver je nog moest en het duurde en het duurde maar. Ondertussen was de kracht uit m'n lichaam totaal verdwenen en was ik ook mijn voedsel weer kwijt, Alleen kleine slokjes drinken dan maar, en aan de top weer wat proberen te eten. Voor geen goud zou ik nu nog stoppen. Ik zou de race uitlopen GeeVeeDee!

Die klim duurde heel erg lang en ik was echt kapot bovenaan de top. Ik heb wat gummi beertjes gepakt (happy bears stond er op het zakje, jeuj!) en heb op een paar slokken na mijn drinken op gemaakt. De volgende post zal zo wel komen... 

Helaas. Nu volgde een relatief vlak stuk van 4 kilometer waarin ik duidelijk merkte dat ik een suikertekort had. Ik stond niet meer zo sterk op de beentjes, waggelde wat en had moeite met de stukken waarbij je aan de ene kant een steil diep dal had, en aan de andere kant vooral losse stenen die een pad moesten voorstellen. Opletten sukkel! Ik was hardop wat met mezelf aan het babbelen, tegen de schapen en berggeiten aan het roepen. Ik hoopte vooral op een post die maar niet wilde komen. Suiker! Een cola oase, die wilde ik. Vast voedsel kreeg ik niet weg geslikt. Iets zachts en zoets had ik niet meer en ik voelde me niet helemaal toppie. Ook had ik langzaam de eindtijd van 9:00 uur voorbij zien kruipen en dat frustreerde me nogal.

Vlak voor de technische afdaling naar de post in Trift kwam ik een andere loper tegen. Hij liep enorm te mopperen. Hij kreeg zijn gels niet meer weg en wilde iets om op te kauwen. Idee! Een pact werd gesmeed en ik ruilde een powerbar voor een gel. Na een halve gel (niet lekker, wel zoet) en de laatste slokken water leek het weer wat beter te gaan. Ik had weer kracht in de benen en ging vlug richting de post in Trift. 

In Trift aangekomen baalde ik dat er alleen water, bouillon en plakkerige brokken sportreep was. Niks zoets. Wat een domper! Ach, niet gaan lopen zeuren, je bent er bijna. Water bijvullen, niet blijven hangen en de laatste 8 km uitlopen. De laatste uren heb ik ervaren hoe sterk je geest kan zijn wanneer je lichaam het eigenlijk niet meer ziet zitten. Doorgaan! 

Tijdens de laatste klim naar km 40 heb ik het laatste restje gel wat ik gekregen had opgemaakt en was ik met 10:30 op de teller toe aan de laatste afdaling. Het ging wel weer en ik had mijn drinken binnen gehouden. Ik voelde zowaar weer kracht in mijn benen.

Na een mooie snelle afdaling herkende ik het pad. Ik hoorde de finish en ik wist dat ik er bijna was. Bij het bultje in het dorp stonde twee dames te roepen. Dat bultje moest ik over, rennend! Het voelde zwaar maar dankzij de afleiding was het zo voorbij. Nog ff naar beneden en daar... hobbelde een dame voor me. Ik kreeg het niet over mijn hart om haar voorbij te vliegen en ben rustig achter haar aan over de finish gelopen. 11:02 is mijn tijd geworden. Ik heb het gehaald. Wat een dag. Wat een mooie dag. Wat een ervaring. Nooit meer? Nee! Altijd wel! Nog een keer! Maar nu even niet... Ik was er. Ik pinkte een traantje weg en ben super trots mijn finisher shirt op gaan halen. 

Het enige wat ik nu uit kon brengen was... Wow! 

Alleen

"We know we can frustrate those around us by withdrawing but we hope you know we love you."

Ja, ik ben graag alleen. Ik ga graag op pad, alleen. En ja, ik kan ook genieten, alleen. Maar ik houd er ook van om met anderen samen te zijn. Met jou, met jullie.
De laatste tijd denk ik veel na, neem ik de tijd om veel na te denken, denk ik beter na. Ik kies de momenten waarop ik samen wil zijn, wanneer ik alleen wil zijn.
Ik kruip soms weg wanneer de deurbel gaat, wanneer de telefoon gaat. Ik verwacht nu toch niemand?
Hoe meer ik geleefd wordt, hoe minder ik leef.

Ben ik gek? Ben ik raar? Pas ik niet? Moet ik veranderen? Nee!
Ik moet mezelf erkennen zoals ik ben. Niet iets proberen te zijn omdat dat beter uit komt.

Ik ben een introvert in een extraverte wereld.
Vind ik dat moeilijk? Ja.
Kan het anders? Nee.
Lukt het me om mijn weg te vinden? Vaak wel... Ja!


Hieronder een aantal (een hele boel, sorry) quotes die je aan het denken kunnen zetten. De uitleg staat in de linkjes onderaan.
Herken je dingen, in jezelf, aan mij, aan anderen in je omgeving? Zie je wel, we zijn overal. En dat is prima zo.


The key thing you need to remember about introverts and extroverts is this: we just recharge in different ways.

Interruptions throw us off course, and we need to expend more energy to get back on track. 

The famous resting face which makes people think you’re not having fun. “What’s wrong?” is the most common example of the reaction to an introvert’s expression. Believe it or not, nothing’s actually wrong, it’s just the way our faces are hanging.

Introverts do enjoy having fun with people and we do like actually going out to places.The only difference is that we like to be in control of what’s going on. Going to the cinema? Give me at least a few hours notice so that I can mentally schedule some relaxation time with the TV in when I get home.

We don’t care about your birthday.We don’t need you to care about our birthday.

As a child I was called shy, a common misconception about introverts. I remember many times when I would run upstairs and hide when people came to our door. I didn’t want to interact with someone who wasn't in my immediate comfort zone.
Being shy and being an introvert aren’t the same thing

When an introvert is being silent, this is totally alright. 
An introvert is a person who is energized by being alone and whose energy is drained by being around other people.
You relax and recharge your batteries being by yourself and withdrawing inside your own head.
We can do the extrovert thing, for a while.
An introvert wants to solitude and/or silence to think things through, to daydream, or to relax.
Anything is possible when we spend time alone, and what we create may change our lives, and yours, too.

We hate crowds.
We hate small talk.
We don’t really like networking events. We really don’t like networking events.
It is nearly impossible for an introvert to include herself in groups of people or to just start a random conversation.
I used to believe I had strange, inexplicable over-stimulation issues.

Socializing with the right group can actually offer lots of positive energy to an introvert.
Introverts don’t hate people and we aren’t anti-social.
We like to have fun, too! You’ll probably just see it less often.
When we have the right people in our lives, we give our all. 

An introvert’s mind is very powerful, and quite often an introvert thinks too hard about a situation. This makes it hard to relax and let the good energy flow.
We likely seem like we are moody bastards.
Introverts will dip into the conversation as and when we like but if you try pushing us, you’re just going to make us uncomfortable.

http://www.lifehack.org/articles/communication/15-things-that-introverts-would-never-tell-you.html
http://www.lifehack.org/articles/communication/5-things-you-need-know-about-introverts.html
http://www.thefrisky.com/2014-01-15/8-things-i-would-like-you-to-know-about-introverts/
http://www.mindbodygreen.com/0-13658/5-things-everyone-should-know-about-introverts.html
http://www.lifehack.org/articles/lifestyle/how-to-be-a-happy-introvert.html
http://judithmorgan.com/introvert-moi-how-i-accidentally-discovered-my-inner-entrepreneur/

Angry Run

Dit voorjaar heb ik na een periode van relatieve rust besloten dat ik twee belangrijke races wil lopen dit jaar. Daarvoor moest ik de training weer serieus op pakken. Dus ben ik begonnen een nieuw schema te maken op basis van de bekende 10% regel gecombineerd met kracht training en focus op technische onverharde ondergronden. De traingen gingen goed, het lichaam voelde sterk en ik had er plezier in.

Ergens in dat traject kwam een kink in de kabel. Het leven haalde de wensen in, ik had het drukker op het werk en ik ben even ziek geweest. Erg vervelend allemaal en ik wilde perse mijn huidige nivo vast houden. Dus; slimmer trainen en meer aandacht voor kwaliteit boven kwantiteit. En daar is het denk ik al mis gegaan. Want door kwantiteit bouw je misschien geen extra uithoudingsvermogen op, maar blijf je wel je belastbaarheid onderhouden. Ik voelde nog niets, maar daar heb ik bijna zeker de eerste schade toegebracht die me momenteel de das om doet.



Ergens in de tijd daarna ben ik een keer gaan rennen waarbij ik al mijn frustratie en ongenoegen van de gebeurtenissen van dat moment er uit gegooid heb. Heerlijk, net als vroeger. Maar wel een klein pijntje opgelopen. Ach, zal wel niks zijn... Maar het pijntje werd erger. En op een gegeven moment werd het hardlopen niet leuk meer, en moest ik zelfs naar 3 minuten rechtsomkeerd maken en naar huis omdat het teveel pijn deed. Een aantal google sessie's verder concludeerde ik dat de aanhechting mijn achillespees waarschijnlijk overbelast was. Koelen, rekken, rust en veel tijd zou het gaan kosten.



De opluchting was daar toen ik begin deze maand pijnloos mijn eerste A-race van dit jaar kon lopen. De twee weken daarna heb ik bewust rust gehouden om de eventuele extra opgelopen schade de tijd te geven om te herstellen. Afgelopen weekend ben ik, aangemoedigd door het fantastische weer, een klein stukje rustig gaan hardlopen. Het zal misschien net een half uurtje geweest zijn. Resultaat; nu al drie dagen een reactie van dezelfde pees.  Geen zwelling, niks rood of dik, geen ontsteking. En dus bijna zeker beschadiging van de vezels in mijn pees. En daarom heb ik de knoop doorgehakt. De komende weken verplicht hardlooprust en mijn tweede belangrijke avontuur van dit jaar staat op losse schroeven. Herstel kan namelijk, afhankelijk van de schade en wie je moet geloven, weken danwel maanden duren.

Tendon Trouble

Het is niet anders. Verstandige keuzes zijn niet leuk. Ik zie het als een kans om andere sporten te gaan doen, nieuwe hobby's waarvoor ik normaal geen tijd had af te stoffen en vooral mijn geduld te trainen. Hoe lang het duurt? Geen idee, mijn lijf zal het me wel vertellen. Voorlopig baal ik vooral van mijn keuze om niet meer rust te nemen dit voorjaar. En vooral van die ene angry run dit voorjaar!

De gezusters EVO

Recent heeft Vibram FiveFingers twee “oude bekenden” opnieuw uitgebracht. De KSO is een van de klassiekers en favoriet bij vele barefoot lopers. De Bikila is voor heel veel recente lopers de eerste keus voor het lopen van wedstrijden. En nu hebben we dus de nieuwe incarnaties: De Bikila EVO en de KSO EVO.

EVO staat volgens mij voor evolutie, iets wat ze zeker waar maken, maar het had net zo goed een Vibram dialect kunnen zijn voor super comfortabel. Samen met de KMD sport zijn dit de enige FiveFingers in mijn bezit die ik moeiteloos sokloos een hele dag kan dragen.

Ik heb de schoenen nog niet zo heel lang in mijn bezit (KSO EVO, 2wk en Bikila EVO paar dagen), maar ik wil toch alvast mijn eerste ervaringen met jullie delen. Na wat meer kilometers en quality time zal ik een vervolg review schrijven.

Bikila EVO

De Bikila EVO heeft en heel nieuw zooldesign van Vibram met  een laagje zachter EVA rubber en op de slijtagegevoelige delen een iets harder rubber. Maar vergis je niet; het rubber is nog steeds zachter dan wat er onder de oude Bikila’s zat. Ik verwacht dus meer grip op natte wegen, iets wat ik wel eens miste bij de oude Bikila zool. De vetersluiting kennen we al van andere LS modellen, maar de tong is nieuw voor mij. De eerste keer voelde de tong wat rauw aan, maar dat bleek te komen doordat de gaatjes niet helemaal doorgeprikt waren en er dus kleine rondjes materiaal in mijn voet prikte. Even wrijven en het euvel was weg. De tong is lekker zacht en soepel, net als de rest van het bovenwerk. De stof die gebruikt is voor het bovenwerk voert het zweet van je voeten erg goed af, iets wat erg fijn is bij warm weer en intensief (wedstrijd) hardlopen. De hiel is soepel, zacht en flexibel. De Bilkila EVO blijft altijd goed aan je voet zitten. Wanneer je deze schoenen aan hebt wil je ze niet meer uit doen! Ik verwacht deze schoen vaak te gaan gebruiken voor de wat langere duurlopen over de verharde weg waarbij ik een schoen nodig heb die ik niet voel, bijna niks weegt maar wel wat meer comfort geeft aan de onderkant van mijn voeten.

KSO EVO

Wanneer ik mijn oude versleten KSO’s naast deze schoenen houd zie ik meteen wat voor een stappen we gemaakt hebben om onze teenschoenen nog verder door te ontwikkelen. De KSO EVO ervaar ik als een evolutie die nog verder doorgezet is vanuit de richting van de EL-X. Die had al wel de soepele super grippy zool maar ze hadden nog een redelijk strak bovenwerk. De KSO EVO heeft dezelfde mega fijne soepele grippy, dunne en enorm veel feedback gevende zool behouden, EN (!), heeft het bovenwerk vervangen door een soepel ademend en nagenoeg naadloos bovenwerk. Ook dit bovenwerk is overal erg soepel en past perfect om je voet heen. Wat Vibram hiermee gemaakt heeft is wat mij betreft de beste barefoot schoen tot nu toe. Ik heb 10km met een enorme big smile gelopen, en ook een uur gewichten worstelen op de sportschool was een super ervaring. Je krijgt zoveel mee van waar je lichaam op staat en hoe hij beweegt dat je bijna vergeet dat je schoenen aan hebt. Echt blote voeten gevoel met net een beetje bescherming dus.

Sokken

Sokken, love 'm or hate 'm. De een draagt ze nooit, dan ander kan niet zonder. Ik draag eigenlijk het liefst geen sokken. Helaas heb ik ook geleerd dat ik dan heel makkelijk blaren loop, en dat hardlopen zonder sokken dus geen optie is. En dan komt al snel de vraag; "welke sokken vind ik fijn?". Lang geleden heb ik al eens teensokken ontdekt, ver voordat ik ook maar een meter hardgelopen had. Gewoon die simpele van de markt. Ik vond ze gewoon fijn zitten en mijn voeten bleven langer droog en fris. Toen ik begon met hardlopen en ik eigenlijk meteen in FiveFingers ging lopen waren normale sokken geen optie. In de loop der tijd heb ik vele verschillende hardloopsokken uit geprobeerd. Hieronder mijn persoonlijke voorkeuren:

Wanneer ik niet op FiveFingers loop, heb ik een favoriet merk waar ik bij zweer. Drymax maakt sokken die heerlijk zitten en ook bij warm zweterig weer je voeten lekker droog houden. Ook zorgen ze voor weinig wrijving, wat erg fijn is op de langere afstanden. Tijdens langere hike's draag ik ze ook graag omdat je voeten koel, droog en blarenvrij blijven. In de modder en viezigheid heb ik echter liever teensokken omdat ik die viezigheid tussen naakte tenen niet prettig vind.

Wanneer ik op FiveFingers loop zijn teensokken, logisch, een must.
Feelmax teensportsokken zitten fijn, maar slijten naar mijn zin te snel. Ook gaan ze na verloop van tijd plekjes vormen waar ze dikker of dunner zijn en strakker zitten dan op andere plaatsen. Ook vind ik ze rauw aanvoelen wanneer ze nat worden. Voor iemand die graag vaak door de modder loopt niet de beste optie dus.
Daarna heb ik een paartje van FiveFingers zelf geprobeerd. Helaas vond ik het materiaal en de pasvorm niet fijn en heb ik ze versneld afgeschreven.
Toen heb ik Injinji's over laten komen uit het buitenland. Ze waren destijds nog niet makkelijk te verkrijgen in Nederland. Sinds kort zijn ze trouwens gewoon in Nederland te verkrijgen (zie hieronder). Wel zo makkelijk! Een bijkomend voordeel van het feit dat ik sinds dit jaar ambassadeur van Vibram FiveFingers Nederland ben, is dat ik er ook een paar setjes Injinji's bij krijg om te gebruiken. Top!
Injinji's waren liefde op het eerste gezicht. Ze zitten fijn, blijven prettig aanvoelen wanneer je voeten langdurig nat zijn en ze verslijten niet snel. Injinji's zijn er in vele uitvoeringen, hoogtes, materialen en diktes. Een andere hele coole feature van Injinji's is dat ze tegenwoordig in allerlei gave kleurtjes gemaakt worden. Ik vind zwarte en grijze sokken een beetje saai en wordt erg blij van felle vrolijke kleurtjes aan mijn voeten!

Voor 'gewoon overdag' vond ik ze echter niet fijn. Dan heb ik toch graag een zacht iets minder technisch stofje aan mijn voeten. Gelukkig heeft Feelmax ook teensokken met 80% katoen in het assortiment. Deze sokken worden aan minder mishandeling bloot gesteld en voldoen voor mij prima.

Injinji's en drymax bestelde ik altijd bij: http://www.ultramarathonrunningstore.com/
Sinds kort zijn Injinji's ook gewoon te verkrijgen bij: http://www.anyonesrunshop.nl/
Feelmax teensportsokken zijn ook te verkrijgen bij: http://www.anyonesrunshop.nl/
Voor overige feelmax sokken kan je terecht bij: http://www.feelmax.nl/

Suffering in beautiful places

Na het lopen van de Veluwezoomtrail en de Trail des Fantomes afgelopen zomer, heb ik even rustig aan gedaan. Op het "ik ben ff een half uurtje rennen" omdat ik er zin in had na, heb ik niet zoveel gelopen. De Tilburg Ten Miles ben ik zonder voorbereiding in gegaan en ondanks dat ik niet echt lekker heb gelopen was ik vooral blij dat ik de tussenstand op kon nemen; met de conditie zit het wel goed en er is niks stuk.

Eigenlijk was er voor de grotere wedstrijden dit jaar 1 terugkomend thema te ontdekken; hardlopen is een manier van leven geworden. Het zit zo in mijn dagelijks ritme verweven dat ik niet meer weken toeleef naar een wedstrijd, maar het gewoon ga doen. Eenmaal onderweg begint het genieten pas. Met volle teugen! Aan de ene kant prima, maar ik mis dat "toeleven naar iets groots gevoel" soms wel. Zo ook de Sint Pietersberg trail van gisteren. Ik had netjes mijn opbouwende trainingen gedaan en ging er gewoon naartoe. Ik kende de wedstrijd nog niet dus ik wist niet wat ik kon verwachten. Ik had er niet super veel zin in en voelde me zelfs een beetje meh... De voorbereidingen van de afgelopen dagen (lees: niks) zullen ook wel meegeholpen hebben.

Eenmaal aangekomen was ik blij verrast. Die ochtend had op dezelfde locatie een traithlon plaastgevonden. Het was dus een gezellige chaos van binnenkomende finsihers, mensen die de fietsen alweer aan het opladen waren en vers aangekomen trailers. Lekker kleinschalig, een echte sporters sfeer, en zonder teveel commerciele poespas. Lekker weer dat authentieke gevoel van; "de kleedkamer is achter je kofferbak". Super!

De start was iets later dan gepland zodat iedereen zijn startnummer op kon halen. Al de hele ochtend had ik een raar gevoel in mijn buik, en de hele trail heb ik last gehad van darmen die er geen zin in hadden. Borreltjes, kramp en regelmatig ruften (sorry!), het was dolle pret. Misschien wel daardoor kwam ik pas na een km of 20 in mn ritme. Ik houd het er maar op dat ik tegenwoordig teveel gewend ben grote afstanden te lopen. :)

Vlak voor de start regende het nog. De rest van de wedstrijd was op te delen in 3 stukken; een droog eindje warmlopen, verfrissende regen en weer droog tot aan de finish. Het insekten-rijk was niet zo blij met mij denk ik. Op ongeveer 15km werd ik door een bij in mijn arm gestoken. Ik heb dus al lopend een angel kunnen verwijderen en heb mezelf een grote zuigzoen op mijn arm gegeven. De rest van de wedstrijd had ik hierdoor wel een lam tintelend gevoel in mijn arm. Niet fijn! 100mtr voor de finish vloog er nog een vliegje in mijn oog, en in je ogen wrijven terwijl je kop vol met zweet staat is niet aan te raden! Hierdoor ben ik half blind en vooral op het geluid de finish over gehobbeld.

En toch heb ik weer genoten. Elke keer als ik aan het lopen ben voel ik weer hoeveel geluk ik heb dat ik dit mag doen. Ik geniet van het buiten zijn, de omgeving, de inspanning, het omgaan met wat er op je pad komt, het alsmaar doorgaan. Dat ik het mee mag maken, dat ik het kan, dat ik leef! Men zegt wel eens dat je bij tegenslag onderweg naar je "happy place" moet gaan. Dat is dan moeilijk voor mij want daar ben ik al! Ik moest denken aan iets wat ik een tijdje terug gelezen had, waar een trailrunner het had over "Suffering in Beautiful places", ik begrijp precies wat hij bedoeld. Ik kan even niet meer vinden waar ik het gelezen heb, maar deze link dekt de lading ook: Joy of Suffering

Ook de Sint Pietersberg trail is het gelukt. Raymond Beeren van Bearsports heeft het weer gedaan. Mooie vergezichten, verassend veel heuvels onder de rook van Maastricht, mooie tracks en een uniek stukje blubber en keien trappen in de ENCI groeve. Alles zat er in. Nergens was het super zwaar maar er zat genoeg in om uitdagend te zijn.  Ik gok maar even dat dat lange stuk asfalt van km26 tot km30 ook voor de organisatie een onoverkomelijk kwaad was. Complimenten aan de organisatie, de vrijwilligers, de mensen die bij de posten met moeite alle hardlopers van een drankje en een hapje voorzien hebben, de verkeersregelaars en de omroeper die de hele dag aan elkaar gepraat heeft. Top!

De komende weken ga ik twee kernzaken van mijn training uitvoeren; duurlopen en rust. En tussendoor alvast dromen van wat ik volgend jaar als uitdaging op ga pakken. De komende tijd ga ik in ieder geval toewerken naar 1 (of 2?) ultra's voor het einde van dit jaar en daarnaast ga ik mezelf wat rust gunnen tussen het harde werken door. Met een mooie vakantie naar de zon als kersje op de appelmoes!

En wat krijg je dan na zo'n dagje afzien; zon op de terugweg...

Rondje Tilburg 2013

Ach, eigenlijk heb ik niks met lopen over de weg. Maar voor Rondje Tilburg maak ik graag een uitzondering. Als barefoot(style) loper is dit een dagje waarop je niet op valt en je met een groep eensgezinden mag genieten van een dagje ongedempt hardloopplezier. Natuurlijk stonden Paul en Ans van Anyones Running er ook, samen met het team en de opvallende opblaas-dinges van Vibram Five fingers. Ook Frunning had er weer een standje waar je gezellig kon praten over barefootstyle lopen, clinics, schoeisel en videoanalyses. Alleen al voor de gezelligheid zou ik daar een dag gaan helpen en kletsen met vrienden, eensgezinden en geinteresserden.  En als je dan in 2013 in 013, 13km mag lopen over een parcours waar ik anders nooit en te never niet zou lopen, dan loop ik voor de fun een rondje mee!

Samen met Marc en Michiel van Frunning heb ik het hele stuk gelopen. Eigenlijk was dit wel een goede keuze. Ik ben gewend om lang en rustig te lopen en vooral in "the zone" te blijven hangen. Marc en Michiel zijn snelle lopers (voor mij in ieder geval wel), en houden er absoluut niet van een stabiel tempo te lopen. En dus mocht ik ook aan het werk, versnellinkje hier, rare inhaalactie daar... de laatste kilometer was ook een leuk spelletje, telkens als ik weer bij was versnelde de heren weer en kon ik weer een tandje bijschakelen, haha. Eigenlijk kon ik het prima aan, en herstelde ik na de finish snel, maar om zo buiten je comfort-zone te lopen is weer eens een leuke ervaring. De uurtjes na het lopen lekker in de zon gingen ook weer veen te snel voorbij. Volgende keer weer? Wie weet...