Zaterdag ben ik vertrokken richting La Roche waar we met 12 hardlopers
in een huisje verbleven dit weekend. 12 mensen van verschillend pluimage en met
verschillende doelen en verwachtingen. Dit zou mijn eerste worden. Mijn eerste
trailrun in de Ardennen, mijn eerste grote (>35km) afstand in een echte
wedstrijd, mijn eerste wedstrijd waar ik al maanden naartoe gewerkt had. En
man, wat was ik zenuwachtig!
Ik moest uitkijken dat ik niet opgevreten zou worden door mijn eigen onrustige gestuiter, dat ik zou blijven eten en drinken en dat ik zou proberen mijn gemak te houden. Gelukkig had ik wat afwisseling zaterdagmiddag toen we de startnummers op gingen halen bij het hotel waar we zondag zouden starten. Ik was zaterdagavond al moe, en het moest nog beginnen, dat beloofde wat. Eerst maar eens wat slapen.
Ik moest uitkijken dat ik niet opgevreten zou worden door mijn eigen onrustige gestuiter, dat ik zou blijven eten en drinken en dat ik zou proberen mijn gemak te houden. Gelukkig had ik wat afwisseling zaterdagmiddag toen we de startnummers op gingen halen bij het hotel waar we zondag zouden starten. Ik was zaterdagavond al moe, en het moest nog beginnen, dat beloofde wat. Eerst maar eens wat slapen.
Na een enorm hete zaterdag en een korte nacht met weinig slaap stond ik zondagmorgen met erg veel zin aan de start voor de 50km. Het beloofd vandaag ook enorm warm te worden dus ik was blij dat we redelijk vroeg konden starten.
We stonden gezellig wat te kletsen en ineens begon iedereen
te lopen, zomaar, geen startschot of wat dan ook. Ok, lopen dan maar. Na een
klein stukje weg verdwenen we in het bos voor de eerste klim. En meteen een
grote mensen klim, iedereen in een rijtje al wandelend naar boven. Dit ging een
mooie dag worden. Ik voelde het! Na wat vlakkere stukken met licht klimmen en
dalen was daar een heerlijke afdaling die je prima hardlopend kon nemen en waar
ik lekker kon afkoelen en mijn ritme begon te vinden. Wel kwamen daar de eerste
zweetdruppels al aan de rand van mn pet te hangen; drinken jongen, dit wordt
flink zweten vandaag!
Nog meer leuke klimmetjes en afdalingen zouden volgen. Soms
zo steil dat je van boom tot boom moest werken, soms mocht je jezelf via een
ketting naar boven werken en bij sommige stukken dacht je dat je er was als
daar het volgende klimmetje al weer om de hoek lag. Man wat was dit buffelen,
afzien en echt genieten. Dit was waarvoor ik gekomen was, dit was super! De
Ardennen zijn mooi, de uitzichten geweldig en af en toe was er bovenaan de top
een frisse wind die wat verkoeling bracht.
Ik ging lekker en was helemaal in mijn element. Eten en
drinken ging goed; Ik at elk half uur, kon het ook makkelijk binnen houden en
dronk zeker een liter per uur. Op de post wat bekertjes water, op mijn rug
water met electrolyten. Bij de splitsing 25km of 50km bestond er dan ook geen
twijfel, hup, verder met de 50km. Erg fijn wat het stuk langs de Ourthe, af en
toe lekker de voeten door het water voor verkoeling. De pet nat maken en door!
Verderop mochten we zelfs door de Ourthe, heerlijk!
Ik had geen idee waar ik in het deelnemesveld liep. Voor me
liepen wat mensen, en achter me een gezellige club Belgen die continu aan het kletsen
waren. Ik liep wat uit op de mensen achter me, en voor me doken regelmatig
dezelfde mensen weer op. Ineens mochten we de sluis over en viel me op dat het
al een tijdje rustig was achter me. Waar was dat cluppie Belgen nu?
Toen kwam er nog een technisch stuk waar ik moeite had om tempo
te houden. Maar wat wil je als je “pad” meer uit wortels en stenen bestaat dan
uit beloopbare ondergrond? Maakt niet uit, ik vond het super! Ineens was daar
een vlakker wat ik normaal prima kan hardlopen. Maar het ging niet… Ik kreeg
puddingbenen en moest even rustig aan doen. Het begon ook flink warm te worden.
Ineens werd ik misselijk en begon alles te draaien. Ik kon niet anders dan
wandelen anders zou ik geheid op m’n plaat gaan omdat ik me niet kon
concentreren. What happened? Ik had toch goed gegeten en gedronken. Ik had me
toch regelmatig gekoeld. WTF!?
De twijfel sloeg toe. Heb ik teveel gedaan. Was het te warm,
de trail te heftig? Ik was niet meer in mijn element. Mijn horloge controlerend
concludeerde ik dat ik al wandelend de sluitingstijden van de posten ook kon
halen. Doorwandelen dus en we zien wel. Ik kreeg het moeilijk, de Belgen achter
me waren weg, ik was de laatste… Voor me was iedereen al weg en ik voelde me
klein en nietig. En toen was daar de 25km post met 2 hardlopers die ik al een
tijdje niet gezien had. Ze zeiden dat ze stopte en ik… ik zei… ik ook. En thats
it! Ik was klaar, het was over. Ik had niet het gevoel nog plezier te beleven
aan urenlang alleen doorploeteren en besloot dat het tot hier en niet verder
was, het was leuk geweest. Een busje bracht ons naar de finish waar ik kon gaan
wachten op mijn nog hardlopende vrienden.
Na bijna een heel jaar aan voorbereiding met een streng
voedings en hardloopschema, 2 marathons en veel (heel veel) onverharde km en
hoogtemeters was ik er klaar voor. Mijn hoogtepunt in de voorbereiding was toch
wel toen ik zomaar twee keer het MTB parcours (totaal zo’n 50km) van de Loonse
en Drunense duinen rond kon rennen. Wat voelde ik me die dag sterk!
Het heeft mij altijd geholpen om doelen te stellen die
verder lagen dan mijn huidige nivo. Zo heb ik mn eerste 10k, 15k, HM, een cross,
trail en andere mooie uitdagingen gehaald. Ik ben nog nooit zo dicht bij mn
grenzen gekomen als hier, misschien iets te dicht bij? Of onder deze
omstandigheden te dicht bij? Of was het gewoon mn dag niet? Ik weet het niet
zeker…
Na een dik jaar trainen met veel focus op trailen zou dit
mijn hoogtepunt worden. Helaas was de teleurstelling groot toen de realiteit me
inhaalde. Heb ik te weinig getraind? Heb ik te snel of te makkelijk de handdoek
in de ring gegooid? Was ik mentaal nog niet klaar of sterk genoeg om door te
knokken? Ben ik eigenlijk nog niet klaar voor dit caliber evenementen? Heb ik
gefaald? Pffff, die gedachten spookten een paar dagen door mijn hoofd.
Mijn conclusie; Ook bij ander weer was het een flinke
uitdaging geweest waar ik met veel knokken misschien wel doorheen gekomen was.
Misschien, want achteraf kan je dat nooit zeggen. Ik denk niet dat ik gefaald
heb alhoewel ik misschien toch wat dingen onderschat heb. Dit was gewoon niet
mijn dag of moment voor deze loop, er komt nog genoeg leuks in de toekomst.
Ik heb veel geleerd, weet nu beter wat ik kan verwachten van
mezelf en het soort parcours. Hierdoor ben ik sterker geworden en kan ik
doorgaan om nog sterker en beter uit de bus te komen. Ik ben alleen maar
gretiger geworden om meer van dit soort geweldige dingen te gaan doen. Dat er
veel voor getraind gaat worden staat vast en met het nivo wat ik nu bereikt heb
kan ik flink doortrainen, nog sterker worden! Mijn eerste succesvolle
ultratrail komt nog wel.
“Eigenlijk heb ik gewoon een hele gave 25k trail gelopen.
Alleen de finish lag zo verdomd lastig gelegen.”
Nu eerst genieten van de volgende al geplande
loopevenementen en bijzondere trainingen die gaan komen en vooral veel spelen!
Spelen ja, wat dat is hoe ik er tegen aan kijk, met veel plezier en veel
energie ploeteren en steeds een stukje verder komen!
Ow, en plannen maken natuurlijk. Kreten als “La
Bouillonnante” of “Ohm Trail”, “Veluwezoom” of “Salland trail” spoken alweer
door mijn hoofd. Ook sta ik open voor aanraders van andere lopers die geweldige
ervaringen hebben op andere evenementen. En natuurlijk moet ik een keertje
terug naar La Roche want ik heb nog wat goed te maken op de Trail des Fantomes!
Hieronder nog wat linkjes naar fimpjes en blogjes van
anderen om een beeld te kunnen vormen van deze dag.
