Angry Run

Dit voorjaar heb ik na een periode van relatieve rust besloten dat ik twee belangrijke races wil lopen dit jaar. Daarvoor moest ik de training weer serieus op pakken. Dus ben ik begonnen een nieuw schema te maken op basis van de bekende 10% regel gecombineerd met kracht training en focus op technische onverharde ondergronden. De traingen gingen goed, het lichaam voelde sterk en ik had er plezier in.

Ergens in dat traject kwam een kink in de kabel. Het leven haalde de wensen in, ik had het drukker op het werk en ik ben even ziek geweest. Erg vervelend allemaal en ik wilde perse mijn huidige nivo vast houden. Dus; slimmer trainen en meer aandacht voor kwaliteit boven kwantiteit. En daar is het denk ik al mis gegaan. Want door kwantiteit bouw je misschien geen extra uithoudingsvermogen op, maar blijf je wel je belastbaarheid onderhouden. Ik voelde nog niets, maar daar heb ik bijna zeker de eerste schade toegebracht die me momenteel de das om doet.



Ergens in de tijd daarna ben ik een keer gaan rennen waarbij ik al mijn frustratie en ongenoegen van de gebeurtenissen van dat moment er uit gegooid heb. Heerlijk, net als vroeger. Maar wel een klein pijntje opgelopen. Ach, zal wel niks zijn... Maar het pijntje werd erger. En op een gegeven moment werd het hardlopen niet leuk meer, en moest ik zelfs naar 3 minuten rechtsomkeerd maken en naar huis omdat het teveel pijn deed. Een aantal google sessie's verder concludeerde ik dat de aanhechting mijn achillespees waarschijnlijk overbelast was. Koelen, rekken, rust en veel tijd zou het gaan kosten.



De opluchting was daar toen ik begin deze maand pijnloos mijn eerste A-race van dit jaar kon lopen. De twee weken daarna heb ik bewust rust gehouden om de eventuele extra opgelopen schade de tijd te geven om te herstellen. Afgelopen weekend ben ik, aangemoedigd door het fantastische weer, een klein stukje rustig gaan hardlopen. Het zal misschien net een half uurtje geweest zijn. Resultaat; nu al drie dagen een reactie van dezelfde pees.  Geen zwelling, niks rood of dik, geen ontsteking. En dus bijna zeker beschadiging van de vezels in mijn pees. En daarom heb ik de knoop doorgehakt. De komende weken verplicht hardlooprust en mijn tweede belangrijke avontuur van dit jaar staat op losse schroeven. Herstel kan namelijk, afhankelijk van de schade en wie je moet geloven, weken danwel maanden duren.

Tendon Trouble

Het is niet anders. Verstandige keuzes zijn niet leuk. Ik zie het als een kans om andere sporten te gaan doen, nieuwe hobby's waarvoor ik normaal geen tijd had af te stoffen en vooral mijn geduld te trainen. Hoe lang het duurt? Geen idee, mijn lijf zal het me wel vertellen. Voorlopig baal ik vooral van mijn keuze om niet meer rust te nemen dit voorjaar. En vooral van die ene angry run dit voorjaar!