Sunday, September 15, 2013

Suffering in beautiful places

Na het lopen van de Veluwezoomtrail en de Trail des Fantomes afgelopen zomer, heb ik even rustig aan gedaan. Op het "ik ben ff een half uurtje rennen" omdat ik er zin in had na, heb ik niet zoveel gelopen. De Tilburg Ten Miles ben ik zonder voorbereiding in gegaan en ondanks dat ik niet echt lekker heb gelopen was ik vooral blij dat ik de tussenstand op kon nemen; met de conditie zit het wel goed en er is niks stuk.

Eigenlijk was er voor de grotere wedstrijden dit jaar 1 terugkomend thema te ontdekken; hardlopen is een manier van leven geworden. Het zit zo in mijn dagelijks ritme verweven dat ik niet meer weken toeleef naar een wedstrijd, maar het gewoon ga doen. Eenmaal onderweg begint het genieten pas. Met volle teugen! Aan de ene kant prima, maar ik mis dat "toeleven naar iets groots gevoel" soms wel. Zo ook de Sint Pietersberg trail van gisteren. Ik had netjes mijn opbouwende trainingen gedaan en ging er gewoon naartoe. Ik kende de wedstrijd nog niet dus ik wist niet wat ik kon verwachten. Ik had er niet super veel zin in en voelde me zelfs een beetje meh... De voorbereidingen van de afgelopen dagen (lees: niks) zullen ook wel meegeholpen hebben.

Eenmaal aangekomen was ik blij verrast. Die ochtend had op dezelfde locatie een traithlon plaastgevonden. Het was dus een gezellige chaos van binnenkomende finsihers, mensen die de fietsen alweer aan het opladen waren en vers aangekomen trailers. Lekker kleinschalig, een echte sporters sfeer, en zonder teveel commerciele poespas. Lekker weer dat authentieke gevoel van; "de kleedkamer is achter je kofferbak". Super!

De start was iets later dan gepland zodat iedereen zijn startnummer op kon halen. Al de hele ochtend had ik een raar gevoel in mijn buik, en de hele trail heb ik last gehad van darmen die er geen zin in hadden. Borreltjes, kramp en regelmatig ruften (sorry!), het was dolle pret. Misschien wel daardoor kwam ik pas na een km of 20 in mn ritme. Ik houd het er maar op dat ik tegenwoordig teveel gewend ben grote afstanden te lopen. :)

Vlak voor de start regende het nog. De rest van de wedstrijd was op te delen in 3 stukken; een droog eindje warmlopen, verfrissende regen en weer droog tot aan de finish. Het insekten-rijk was niet zo blij met mij denk ik. Op ongeveer 15km werd ik door een bij in mijn arm gestoken. Ik heb dus al lopend een angel kunnen verwijderen en heb mezelf een grote zuigzoen op mijn arm gegeven. De rest van de wedstrijd had ik hierdoor wel een lam tintelend gevoel in mijn arm. Niet fijn! 100mtr voor de finish vloog er nog een vliegje in mijn oog, en in je ogen wrijven terwijl je kop vol met zweet staat is niet aan te raden! Hierdoor ben ik half blind en vooral op het geluid de finish over gehobbeld.

En toch heb ik weer genoten. Elke keer als ik aan het lopen ben voel ik weer hoeveel geluk ik heb dat ik dit mag doen. Ik geniet van het buiten zijn, de omgeving, de inspanning, het omgaan met wat er op je pad komt, het alsmaar doorgaan. Dat ik het mee mag maken, dat ik het kan, dat ik leef! Men zegt wel eens dat je bij tegenslag onderweg naar je "happy place" moet gaan. Dat is dan moeilijk voor mij want daar ben ik al! Ik moest denken aan iets wat ik een tijdje terug gelezen had, waar een trailrunner het had over "Suffering in Beautiful places", ik begrijp precies wat hij bedoeld. Ik kan even niet meer vinden waar ik het gelezen heb, maar deze link dekt de lading ook: Joy of Suffering

Ook de Sint Pietersberg trail is het gelukt. Raymond Beeren van Bearsports heeft het weer gedaan. Mooie vergezichten, verassend veel heuvels onder de rook van Maastricht, mooie tracks en een uniek stukje blubber en keien trappen in de ENCI groeve. Alles zat er in. Nergens was het super zwaar maar er zat genoeg in om uitdagend te zijn.  Ik gok maar even dat dat lange stuk asfalt van km26 tot km30 ook voor de organisatie een onoverkomelijk kwaad was. Complimenten aan de organisatie, de vrijwilligers, de mensen die bij de posten met moeite alle hardlopers van een drankje en een hapje voorzien hebben, de verkeersregelaars en de omroeper die de hele dag aan elkaar gepraat heeft. Top!

De komende weken ga ik twee kernzaken van mijn training uitvoeren; duurlopen en rust. En tussendoor alvast dromen van wat ik volgend jaar als uitdaging op ga pakken. De komende tijd ga ik in ieder geval toewerken naar 1 (of 2?) ultra's voor het einde van dit jaar en daarnaast ga ik mezelf wat rust gunnen tussen het harde werken door. Met een mooie vakantie naar de zon als kersje op de appelmoes!

En wat krijg je dan na zo'n dagje afzien; zon op de terugweg...



No comments:

Post a Comment